اوتیسم، که به عنوان اختلال طیف اوتیسم (ASD) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال رشدی است که بر توانایی‌های ارتباطی و اجتماعی فرد تأثیر می‌گذارد. این اختلال معمولاً قبل از سن سه سالگی آشکار می‌شود و می‌تواند با علائم متفاوتی در افراد مختلف بروز کند. علائم اوتیسم می‌تواند شامل تأخیر در توسعه زبان، مشکلات در برقراری ارتباط چشمی، الگوهای رفتاری تکراری و محدودیت در علایق باشد.
علل اوتیسم هنوز به طور کامل شناخته شده نیست، اما تحقیقات نشان می‌دهد که عوامل ژنتیکی و محیطی می‌توانند در بروز آن نقش داشته باشند. برخی از مطالعات به ارتباط بین سن والدین، شرایط بارداری و بیماری‌های خاص با افزایش خطر اوتیسم اشاره کرده‌اند.
تشخیص اوتیسم اغلب با ارزیابی‌های رفتاری و توسعه‌ای انجام می‌شود. پزشکان و متخصصان بهداشت روان ممکن است از چک‌لیست‌ها و معیارهای تشخیصی برای ارزیابی کودکانی که ممکن است نشانه‌های اوتیسم داشته باشند، استفاده کنند. درمان اوتیسم معمولاً شامل رویکردهای تربیتی و رفتاری است که به کودکان کمک می‌کند تا مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی خود را بهبود ببخشند.
اهمیت حمایت خانواده و جامعه برای کودکان مبتلا به اوتیسم بسیار زیاد است. فراهم کردن محیطی امن و پشتیبانی از آموزش و درمان‌های مناسب می‌تواند تأثیر قابل توجهی در پیشرفت کودک داشته باشد. همچنین، آگاهی و درک عمومی از اوتیسم می‌تواند به کاهش برچسب‌زنی و افزایش پذیرش اجتماعی کمک کند.
در نهایت، اوتیسم یک بخشی از تنوع انسانی است و افراد مبتلا به اوتیسم می‌توانند با حمایت مناسب، زندگی پربار و موفقی داشته باشند. تحقیقات و درمان‌های جدید همچنان به دنبال راه‌هایی برای بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اوتیسم و خانواده‌هایشان هستند.