دکتر علیرضا معافی یکی از شناخته‌شده‌ترین متخصصان درمان اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) در بزرگسالان در لندن است. او به عنوان یک متخصص معتبر در این حوزه، سال‌ها تجربه کار با بیماران بزرگسال مبتلا به این اختلال را دارد و توانسته است با ایجاد رویکردهای درمانی مبتنی بر شواهد، زندگی بسیاری از افراد را بهبود بخشد. اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی با علائمی چون بی‌توجهی، hyperactivity و اختلال در کنترل تکانه‌ها مشخص می‌شود که می‌تواند به چالش‌های عمده‌ای در محیط‌های کاری، اجتماعی و خانوادگی منجر شود. دکتر معافی با داشتن دانش عمیق نسبت به تحصیل، عوامل محیطی و روان‌شناسی، توانسته است استراتژی‌های کارآمدی برای مدیریت و درمان این اختلال ارائه دهد.

دکتر علیرضا معافی درمانگر اختلال بیش فعالی بزرگسالان در لندن

دکتر معافی در مرکز درمانی خود در لندن، رویکردی جامع برای شناسایی و درمان علائم ADHD در بزرگسالان اتخاذ کرده است. او از ترکیب روش‌های مختلف درمانی مانند مشاوره، درمان شناختی-رفتاری و درمان دارویی بهره می‌برد. یکی از خصوصیات بارز رویکرد او این است که هر بیمار را به صورت منحصر به فرد و متناسب با نیازهای او درمان می‌کند. این بدین معناست که دکتر معافی بر اساس تاریخچه پزشکی، علائم خاص و میزان تأثیرگذاری اختلال بر زندگی روزمره هر فرد، برنامه درمانی مختلفی را طراحی می‌کند. این رویکرد شخص‌محور به او کمک می‌کند تا نه تنها به درمان علائم پرداخته بلکه ریشه‌های عمیق‌تر این اختلال را نیز مورد بررسی قرار دهد.

یکی از چالش‌های عمده‌ای که بزرگسالان مبتلا به ADHD با آن روبرو هستند، فهم درست و پذیرش این اختلال توسط خودشان و جامعه است. دکتر معافی با برگزاری کارگاه‌ها و جلسات آموزشی، سعی در افزایش آگاهی عمومی و کاهش استیگماهای اجتماعی مرتبط با این اختلال دارد. او باور دارد که آموزش درباره ADHD می‌تواند به بیماران کمک کند تا درک بهتری از شرایط خود پیدا کنند و به جای احساس شرم یا ناامیدی، به سمت بهبود و درمان پیش بروند. این رویکرد نه تنها به بیماران کمک کرده بلکه خانواده‌ها و نزدیکان آن‌ها را نیز در فرآیند درمان دخیل می‌کند تا حمایت مورد نیاز را فراهم کنند.

دکتر معافی با ارائه مشاوره‌های فردی و گروهی، تلاش می‌کند تا بیماران را در مسیر ایجاد تغییرات مثبت در زندگی‌شان رهنمون سازد. او از تکنیک‌های مختلفی برای آموزش مهارت‌های مدیریتی و راه‌های مقابله با چالش‌های روزمره استفاده می‌کند. بیماران تحت نظر او به تدریج می‌آموزند که چگونه می‌توانند با علائم اختلال خود کنار بیایند و به شکل مؤثرتری در زندگی خود عمل کنند. به طور کلی، دکتر معافی با درک عمیق خود از اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی و رویکرد جامع به درمان آن، به بخشی از زندگی بسیاری از بزرگسالان در لندن بدل شده است که به دنبال بهبود کیفیت زندگی و غلبه بر چالش‌های ناشی از این اختلال هستند.

درمان اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی بزرگسالان در لندن

درمان اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی در بزرگسالان در لندن به یک فرآیند چندجانبه و پیچیده تبدیل شده است که نیازمند رویکردهای متنوع و تخصصی است. در این شهر بزرگ و پرجنب و جوش، درمانگران و متخصصان مختلفی در تلاش‌اند تا به بیماران مبتلا به ADHD کمک کنند تا بتوانند زندگی بهتری را تجربه کنند. یکی از مهم‌ترین جنبه‌های درمان اختلال ADHD، تشخیص دقیق و صحیح آن است، چرا که این اختلال ممکن است با سایر مشکلات روانی همچون اضطراب، افسردگی یا اختلالات خلقی همپوشانی داشته باشد. به همین دلیل، تمرکز بر ارزیابی جامع و مفصل پزشکی و روان‌شناختی در شروع درمان از اهمیت بالایی برخوردار است.

درمان اختلال ADHD در بزرگسالان عمدتاً شامل ترکیبی از روش‌های دارویی و غیردارویی است. درمان‌های دارویی، مانند استفاده از محرک‌ها و غیرمحرک‌ها، می‌توانند به کنترل علائم کمک کنند. با این حال، درمان غیردارویی، به ویژه رویکردهای روان‌درمانی، نقش مهمی در بهبود کلی عملکرد فرد ایفا می‌کنند. درمان شناختی-رفتاری (CBT) یکی از معروف‌ترین روش‌ها برای مدیریت علائم ADHD محسوب می‌شود. در این نوع مشاوره، بیماران یاد می‌گیرند که چگونه افکار منفی را تغییر دهند و رفتارهای سازنده‌ای را برای مقابله با چالش‌های تخصصی خود ایجاد کنند.

علاوه بر این، بسیاری از برنامه‌های درمانی در لندن بر تقویت مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی نیز تمرکز دارند. بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است با مشکلاتی در برقراری ارتباط و تعاملات اجتماعی مواجه شوند. بنابراین، استخراج استراتژی‌های مؤثر برای تقویت روابط اجتماعی و کاهش تنش‌ها یکی از اهداف کلیدی درمان است. بسیاری از مراکز درمانی در لندن برنامه‌های گروهی را برای به اشتراک گذاشتن تجربیات و یادگیری از یکدیگر ما بین بیماران مبتلا به ADHD برگزار می‌کنند.

فرآیند درمان معمولا نیازمند زمان است و نتایج به تدریج و به مرور زمان قابل مشاهده می‌شوند. بیماران ممکن است در مراحل اولیه درمان احساس نارضایتی کنند، اما با ادامه درمان و اجرای دستورالعمل‌ها، به تدریج بهبودهایی در عملکرد روزمره خود مشاهده خواهند کرد. پزشکان و درمانگران به بیماران اطمینان می‌دهند که این روند یک مسیر طبیعی است و نیازمند صبر و پیگیری مستمر است. هدف اصلی درمان اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی کمک به بیماران برای مشاهده تغییراتی مثبت در زندگی روزمره، افزایش کیفیت زندگی و دستیابی به اهداف شخصی و حرفه‌ای است.

انواع بیش فعالی یا ADHD

اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) به طور کلی به سه نوع اصلی تقسیم می‌شود که هر کدام ویژگی‌ها و علائم خاص خود را دارند. این تقسیم‌بندی کمک می‌کند تا درک بهتری از این اختلال در بزرگسالان و شناخت دقیق‌تر نیازهای درمانی آن‌ها حاصل شود. نوع اول که به عنوان “پرکار (Hyperactive-Impulsive Type)” شناخته می‌شود، شامل علائمی از قبیل انفعالی و بیش فعالی است. افراد مبتلا به این نوع معمولاً دارای رفتارهای بی‌قراری، عدم توانایی در نشستن به مدت طولانی و تمایل به فعالیت دائمی هستند. این علائم ممکن است منجر به اختلال در فعالیت‌های روزمره و اجتماعی شود و فرد را در محیط‌های کاری و آموزشی دچار مشکل کند.

نوع دوم “بی‌توجه (Inattentive Type)” است که بیشتر بر روی علائم مربوط به کم‌توجهی تمرکز دارد. افراد مبتلا به این نوع ممکن است پس از توجه به جزئیات، در انجام کارها دچار اشتباهات مکرر شوند، در پیگیری وظایف خود مشکل داشته باشند و به راحتی از فعالیت‌های در حال انجام منحرف شوند. این نوع به طور عمده در بزرگسالان دیده می‌شود و ممکن است به مشکلاتی در محیط کار یا زندگی شخصی منجر شود. در واقع، بی‌توجهی می‌تواند به کاهش بهره‌وری و افزایش احساس ناامیدی در فرد منجر شود.

نوع سوم که به آن “ترکیبی (Combined Type)” می‌گویند، شامل ترکیبی از علائم هردو نوع پرکار و بی‌توجهی است. این نوع از ADHD معمولاً در بزرگسالانی که با شدت‌های متفاوتی از هر دو نوع مواجه هستند، مشاهده می‌شود. به همین دلیل، درمان این نوع نیاز به رویکردهای متنوع و فردی دارد تا بتوان به طور مؤثری به تمام نیازها و علائم بیمار پاسخ داد. در کل، شناخت دقیق انواع مختلف ADHD می‌تواند به پزشکان و درمانگران کمک کند تا تشخیص بهتری ارائه دهند و درمان‌های مناسب‌تری را برای بیماران به کار گیرند.

آیا نوع بی توجه یا بیش فعالی در بزرگسالان بیشتر است؟

تحقیقات نشان می‌دهد که نوع بی‌توجه ADHD در بزرگسالان بیشتر از نوع پرکار یا ترکیبی است. بزرگسالانی که با نوع بی‌توجه این اختلال مواجه‌اند، معمولاً در انجام فعالیت‌های روزمره، از جمله وظایف کاری، برقراری ارتباطات مؤثر، و مسائل سازمانی دچار چالش‌های جدی هستند. بسیاری از آن‌ها به دلیل عدم توانایی در تمرکز و بی‌توجهی به جزئیات، نتایج ضعیفی در کارها و پروژه‌ها کسب کرده و به شدت از مشکلاتی مانند ناکامی‌های شغلی و احساس ناکافی بودن رنج می‌برند. در مواردی، این اضطراب ناشی از ناتوانی در انجام کارها به افسردگی و استرس مزمن تبدیل می‌شود.

عوامل متعددی می‌تواند در افزایش شیوع نوع بی‌توجهی در بزرگسالان نقش داشته باشد. به عنوان مثال، فشارهای اجتماعی و اقتصادی، انتظارات بالا در محیط کار و نداشتن استراتژی‌های مناسب برای مدیریت زمان و وظایف می‌تواند به افزایش احساس بی‌توجهی و عدم تمرکز کمک کند. همچنین، فقدان آگاهی و فهم درست از اختلال ADHD نیز می‌تواند منجر به پذیرش نادرست این موضوع در بزرگسالان شده و آنان را از دریافت کمک و درمان مناسب بازدارد.

در مقایسه، نوع پرکار این اختلال ممکن است در دوران کودکی و نوجوانی بیشتر به چشم آید، اما با گذر زمان، علائم این نوع در بزرگسالان به طور جدی کاهش می‌یابد. در نتیجه، بزرگسالان شما ممکن است به ندرت چنین نشانه‌هایی از خود بروز دهند، و یا ممکن است با انواع دیگر اختلالات روانی همزمان شوند که تشخیص آن را دشوار می‌سازد. با توجه به مستندات و مطالعات، می‌توان نتیجه‌گیری کرد که نوع بی‌توجه بیشتر در بزرگسالان شایع است و نیاز به توجه و درمان جدی دارد.

علت بیش فعالی بزرگسالان

علت دقیق اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی در بزرگسالان هنوز به طور کامل مشخص نیست، اما تحقیقات نشان می‌دهد که این اختلال یک ترکیب پیچیده از عوامل ژنتیکی، محیطی و عصبی است. عوامل ژنتیکی، به‌ویژه، نقش عمده‌ای در بروز این اختلال ایفا می‌کنند. اگر یکی از والدین یا خویشاوندان نزدیک مبتلا به ADHD باشد، احتمال داشتن این اختلال در سایر اعضای خانواده نیز به مراتب افزایش می‌یابد. این نشان‌دهنده این است که ممکن است ژن‌هایی خاص مرتبط با کنترل توجه و رفتار در افراد دارای زمینه ژنتیکی آسیب‌پذیرتر باشند.

عوامل محیطی نیز می‌توانند به بروز و تشدید علائم ADHD در بزرگسالان کمک کنند. به عنوان مثال، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خطرناک، عفونت‌های ویروسی در دوران بارداری، زایمان زودرس، و مشکلات اجتماعی-اقتصادی از جمله عواملی هستند که می‌توانند به بروز این اختلال منجر شوند. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که عواملی چون تغذیه نامناسب و عدم تحرک فیزیکی نیز ممکن است در افزایش خطر ابتلا به ADHD در بزرگسالی تأثیرگذار باشند.

علاوه بر این، تغییرات در عملکرد مغز و ناهنجاری‌های عصبی نیز می‌توانند به اختلالات کم‌ توجهی-بیش‌فعالی کمک کنند. مطالعات نشان داده‌اند که ساختار و عملکرد مغز در افراد مبتلا به ADHD ممکن است به صورت قابل توجهی با افراد معمولی متفاوت باشد. به ویژه، نواحی مغزی که مسئول کنترل توجه و رفتار هستند، ممکن است در افراد مبتلا به این اختلال متفاوت فعالیت کنند.

درک علت‌های ADHD در بزرگسالان کمک می‌کند تا درمان‌های مؤثرتری طراحی و مطابق با نیازهای خاص هر فرد توسعه یابد. هرچند که تشخیص زودهنگام و مداخله درمانی در سنین پائین‌تر ممکن است تأثیرگذار باشد، اما بزرگسالان نیز می‌توانند از رویکردهای درمانی متناسب و شفاف برای مدیریت علائم خود بهره‌مند شوند.

آیا بیش فعالی با شروع بزرگسالان ایجاد می‌شود؟

بیش فعالی یا اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) معمولاً به عنوان اختلالی شناخته می‌شود که عمدتاً در دوران کودکی شناسایی و تشخیص داده می‌شود. با این حال، بسیاری از بزرگسالان ممکن است به شکل‌های خفیف‌تر این اختلال دچار باشند که در دوران کودکی تشخیص داده نشده‌اند. بنابراین، ADHD معمولاً به عنوان یک اختلال مزمن مطرح می‌شود که می‌تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. در برخی موارد، علائم جدیدی ممکن است در بزرگسالی بروز پیدا کنند یا شدت یابند، اما این به معنای ایجاد اختلال جدید در سن بزرگسالی نیست.

تجربیات اجتماعی و فشارهای روزمره در زندگی بزرگسالی، مانند کار، مسئولیت‌های خانوادگی و نیاز به برقراری ارتباطات مؤثر، می‌توانند باعث به‌نمایش درآمدن علائم این اختلال شوند. برخی افراد ممکن است در سنین بالاتر به دلیل استرس یا تغییرات زندگی تحت فشار بیشتری قرار بگیرند که به بروز یا تشدید علائم ADHD کمک می‌کند. بنابراین، در حالی که ADHD به طور اصلی در دوران کودکی آغاز می‌شود، ممکن است در بزرگسالان نیز به صورت‌های مختلف خودیابی و نمایان شود.

تشخیص زودهنگام و مداخله درمانی برای بزرگسالان مبتلا به ADHD بسیار مهم است، زیرا عدم توجه به این اختلال می‌تواند منجر به چالش‌هایی در زندگی شخصی و حرفه‌ای شده و کیفیت زندگی را کاهش دهد. لذا، بزرگسالانی که احساس می‌کنند ممکن است با این اختلال مواجه باشند، باید به دنبال مشاوره و ارزیابی‌های پزشکی مناسب باشند.

روش‌های تشخیص بیش فعالی بزرگسالان

تشخیص اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) در بزرگسالان فرآیندی چندمرحله‌ای و نیازمند تخصص است. این اختلال غالباً با استفاده از مصاحبه‌های بالینی، ارزیابی‌های روان‌شناختی و پرسشنامه‌های استاندارد تشخیص داده می‌شود. اولین قدم در تشخیص، مصاحبه اولیه با بیمار است که در آن پزشک اطلاعاتی درباره تاریخچه پزشکی، علائم و نشانه‌های فرد و تأثیر آن‌ها بر زندگی روزمره جمع‌آوری می‌کند. این مصاحبه می‌تواند شامل پرسش‌هایی در مورد شیوه زندگی، روابط شخصی، سوابق تحصیلی و شغلی بیمار باشد.

تست‌های استاندارد و مشاهده‌های رفتاری نیز بخش مهمی از فرآیند تشخیص هستند. پزشک ممکن است از مقیاس‌های ارزیابی مانند مقیاس‌های ADHD برای ارزیابی شدت علائم استفاده کند. این مقیاس‌ها به شناسایی نشانه‌های مختلف اختلال کمک کرده و به پزشک در تعیین نوع ADHD و شدت آن یاری می‌رسانند. همچنین، ممکن است از خانواده یا نزدیکان بیمار خواسته شود تا به توصیف رفتارهای فرد در محیط اجتماعی و خانوادگی بپردازند.

علاوه بر ارزیابی‌های روان‌شناختی، پزشک ممکن است دیگر اختلالات روانی همزمان را نیز در نظر بگیرد. این امر برای جلوگیری از تشخیص نادرست و اطمینان از درمان مناسب بسیار حائز اهمیت است. در برخی موارد، ممکن است آزمایشاتی برای بررسی علل جسمی یا شرایط پزشکی دیگر که ممکن است نشانه‌های مشابهی ایجاد کنند، انجام شود.

تشخیص ADHD در بزرگسالان نیازمند توجه به نشانه‌ها و تأثیر آن‌ها بر زندگی فردی و اجتماعی بیمار است. این امر می‌تواند به موجب فراهم کردن یک راهنمایی و ارزیابی دقیق به درمانگران کمک کند تا برنامه درمانی مؤثری طراحی کنند.

اصلی‌ترین علائم بیش فعالی در بزرگسالان

اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) در بزرگسالان با نشانه‌های بارزی نمایان می‌شود که می‌تواند بر عملکرد روزمره، روابط اجتماعی و حرفه‌ای آن‌ها تأثیر بگذارد. یکی از اصلی‌ترین علائم، بی‌توجهی است. بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است دچار مشکل در تمرکز بر روی جزئیات، فراموشی در مورد کارها و نقص در پیگیری وظایف شوند. این اختلال در دقت و توجه می‌تواند منجر به اشتباهات مکرر در وظایف شغلی و مشکلات در محیط کار شود.

دیگر علامت مهم، بی‌قراری یا عدم توانایی در نشستن به مدت طولانی است. این موضوع به ویژه در محیط‌های کاری می‌تواند باعث ناامیدی و احساس نارضایتی شود. بزرگسالان ممکن است در جلسات یا فعالیت‌های اجتماعی هنگام نشستن در یکجا دچار ناراحتی شده و تمایل به حرکت کردن یا تغییر فعالیت داشته باشند.

اختلال در کنترل تکانه‌ها نیز یکی دیگر از علائم شایع در بزرگسالان مبتلا به ADHD است. این افراد ممکن است بدون فکر کردن به عواقب اقدام کنند، تصمیمات ناگهانی بگیرند و در برخی مواقع در روابط شخصی خود دچار مشکلاتی شوند. این ناپایداری عاطفی می‌تواند به تنش‌ها و درگیری‌های اجتماعی منجر شود.

اضطراب، افسردگی و مشکلات خواب نیز ممکن است در بزرگسالان مبتلا به ADHD بروز کنند. به ویژه، ترکیب این علائم می‌تواند پیچیدگی بیشتری را به مشکلات فرد اضافه کند و مدیریت زندگی روزمره را دشوارتر کند.

به طور کلی، شناسایی و درک این علائم می‌تواند به بزرگسالان کمک کند تا درک بهتری از وضعیت خود پیدا کنند و به دنبال درمان‌های مناسب باشند. تشخیص دقیق و حمایت‌های لازم از سوی خانواده و دوستان نیز در بهبود کیفیت زندگی آن‌ها نقش مؤثری دارد.

داروهای کنترل علائم بیش فعالی در بزرگسالان

درمان اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) در بزرگسالان معمولاً شامل استفاده از داروهای مختلف به منظور کنترل علائم است. دو دسته اصلی داروها برای درمان ADHD وجود دارد: محرک‌ها و غیرمحرک‌ها.

داروهای محرک شامل متیل‌فنیدات و آمفتامین‌ها هستند که به طور گسترده‌ای در درمان ADHD استفاده می‌شوند. این داروها با افزایش سطح انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند دوپامین و نوراپی‌نفرین در مغز کار می‌کنند و می‌توانند به بهبود تمرکز و کاهش بی‌توجهی و بی‌قراری کمک کنند. بسیاری از بیماران با شروع مصرف این داروها بهبود قابل توجهی را در کنترل علائم و کیفیت زندگی خود مشاهده می‌کنند.

با این حال، برخی از بزرگسالان ممکن است نسبت به داروهای محرک حساسیت داشته باشند یا عوارض جانبی ناخواسته‌ای را تجربه کنند. در این مورد، داروهای غیرمحرک مانند اتومکستین و گوانفاسین ممکن است تجویز شوند. این داروها معمولاً تأثیر کمتری بر روی سیستم‌های عصبی مرکزی داشته و عوارض جانبی کمتری نسبت به محرک‌ها دارند. این داروها به آرامی اثر می‌کنند و ممکن است به چند هفته زمان نیاز داشته باشند تا نتایج مثبت خود را نشان دهند.

پزشک باید با دقت و با در نظر گرفتن تاریخچه پزشکی، نیازها و شرایط خاص هر فرد، نوع و دُز مناسب دارو را مشخص کند. نظارت منظم بر مصرف داروها و ارزیابی‌های دوره‌ای نیز اهمیت بسیاری دارد تا اطمینان حاصل شود که درمان بهترین نتایج را برای بیمار به ارمغان می‌آورد.

در کنار درمان دارویی، مشاوره و درمان‌های غیردارویی، مانند درمان شناختی-رفتاری، آموزش مهارت‌های اجتماعی و تکنیک‌های مدیریت استرس نیز می‌تواند در کنترل و بهبود علائم ADHD مؤثر باشد. این رویکرد چندجانبه معمولاً به افزایش کیفیت زندگی و کاهش اثرات منفی اختلال کمک می‌کند.

درمان علائم بیش فعالی در بزرگسالان در لندن توسط دکتر علیرضا معافی

درمان اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) در بزرگسالان نیازمند رویکردی جامع و شخصی‌سازی شده است. دکتر علیرضا معافی، متخصص روان‌پزشکی و درمان اختلالات روانی در لندن، با تکیه بر تجربیات و دانش علمی خود، روش‌های مؤثری برای درمان این اختلال به بزرگسالان مبتلا ارائه می‌دهد.

درمان‌های دکتر معافی معمولاً شامل ترکیبی از طب دارویی و روان‌درمانی است. داروهای محرک و غیرمحرک به‌طور معمول برای کنترل علائم ADHD تجویز می‌شوند. هدف از این داروها افزایش تمرکز، بهبود توانایی‌های سازمانی و کاهش تکانه‌ها و بی‌قراری‌ها است. در این راستا، دکتر معافی با دقت به تاریخچه پزشکی و نیازهای خاص هر بیمار توجه می‌کند تا دوز و نوع دارو را بهینه کند.

علاوه بر درمان دارویی، دکتر معافی به استفاده از روش‌های غیر دارویی نیز اعتقاد دارد. مشاوره‌های فردی و گروهی، درمان شناختی-رفتاری، و تکنیک‌های مدیریت زمان و استرس از جمله این روش‌ها هستند. این نوع رویکردها به بیماران کمک می‌کند تا راهکارهای مفیدی برای شناسایی و کنترل علائم خود پیدا کنند و کیفیت زندگی بهتری را تجربه کنند.

برگزاری کارگاه‌های آموزشی و جلسات حمایتی نیز از دیگر خدماتی است که دکتر معافی ارائه می‌دهد. هدف از این جلسات، افزایش خودشناسی و توانمندی‌های اجتماعی مبتلایان به ADHD و کمک به آن‌ها در بدست آوردن یک زندگی سالم و متوازن است.

تاثیر علائم بیش فعالی بزرگسالان بر شغل افراد

اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) می‌تواند تأثیرات عمده‌ای بر شغل و حرفه‌ افراد مبتلا داشته باشد. بزرگسالانی که با این اختلال زندگی می‌کنند، ممکن است در زمینه‌های مختلفی از کار و زندگی دچار مشکلاتی شوند.

یکی از ابتدایی‌ترین تأثیرات ADHD بر روی شغل افراد، بی‌توجهی و کمبود تمرکز است. این افراد معمولاً در تکمیل وظایف و پروژه‌ها به ویژه در محیط پر استرس و شلوغ دچار مشکل می‌شوند و در نتیجه ممکن است کیفیت کار آن‌ها کاهش یابد. قدرت سازمان‌یابی ضعیف و فراموشی وظایف می‌تواند باعث ایجاد تنش‌های بیشتر در محیط کار، از جمله انتقادات از سوی همکاران و مدیران شود.

دیگر تأثیر مهم، عدم توانایی در مدیریت زمان است. بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است در برآورد زمان لازم برای انجام وظایف دچار مشکل شوند و این منجر به تأخیر در انجام پروژه‌ها و برنامه‌های کاری می‌شود. این مسئله ممکن است به روابط کاری آسیب برساند و خطر عدم اعتماد به فرد را به دنبال داشته باشد.

احساس بی‌قراری و ناپایداری عاطفی نیز موجب می‌شود که بزرگسالان مبتلا به ADHD احساس نارضایتی و فشار بیشتری را تجربه کنند. این امر می‌تواند به کاهش رضایت شغلی، افزایش استرس و در نهایت به مشکلات جدی‌تری مانند افسردگی منجر شود.

شناسایی و درمان مؤثر اختلال ADHD می‌تواند تأثیرات مثبت و قابل توجهی بر شغل و زندگی فرد ایجاد کند. از آنجا که بزرگسالان با این اختلال ممکن است در زمینه‌های حرفه‌ای در چالش‌های متعددی قرار گیرند، کمک به آن‌ها در شناسایی علائم و به‌کارگیری روش‌های مؤثر برای مدیریت این اختلال برای بهبود کیفیت زندگی و موفقیت شغلی آن‌ها ضروری است.

تاثیر علائم بیش فعالی در بزرگسالان بر زندگی شخصی

اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) در بزرگسالان می‌تواند تأثیرات عمیق و گسترده‌ای بر زندگی شخصی آن‌ها بگذارد. یکی از مهم‌ترین جنبه‌ها، تأثیر بر روابط اجتماعی و عاطفی است. بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است به دلیل بی‌توجهی، عدم توانایی در کنترل عواطف و تکانه‌ها و شیوه‌های ارتباطی غیرموثر، دچار مشکلاتی در برقراری روابط معنادار و پایدار شوند. این مسائل می‌تواند منجر به احساس تنهایی، افسردگی و ناکامی عاطفی شود.

همچنین، عدم توانایی در مدیریت زمان و سازماندهی می‌تواند به ایجاد استرس و تنش در زندگی روزمره منجر شود. افراد مبتلا به ADHD ممکن است دچار فراموشی قرارها، عدم توانایی در انجام کارهای خانگی و یا حتی عدم رعایت تعهدات خود شوند، که این موارد می‌تواند به نارضایتی و ایجاد تنش در روابط خانوادگی و دوستانه منجر شود.

تأثیرات مغز بر کنترل احساسات و مشکلاتی مانند مضطرب بودن یا افسردگی می‌تواند باعث شده که بزرگسالان مبتلا به ADHD به راحتی از زندگی لذت نبرند. این مشکلات باعث می‌شود که آن‌ها نتوانند از زمان‌های خوشایند خود به طور کامل استفاده کنند و در نهایت کیفیت زندگی شخصی آن‌ها کاهش می‌یابد.

در نتیجه، دانستن تأثیرات اختلال ADHD بر زندگی شخصی و اجتماعی افراد می‌تواند به تشخیص و ارائه کمک‌های لازم برای مدیریت این اختلال و بهبود کیفیت زندگی آن‌ها کمک کند.

تغذیه مناسب برای افراد دارای علائم بیش فعالی در بزرگسالان

تغذیه می‌تواند نقش بسیار مهمی در مدیریت علائم اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی داشته باشد. در ادامه، برخی از توصیه‌ها در زمینه تغذیه مناسب برای بزرگسالان مبتلا به ADHD ارائه می‌شود:

1. غذاهای غنی از پروتئین: پروتئین‌ها می‌توانند به تولید دوپامین، یکی از انتقال‌دهنده‌های عصبی مهم در مغز، کمک کنند. منابع خوب پروتئین شامل گوشت بدون چربی، ماهی، تخم‌مرغ، لبنیات و محصولات گیاهی مانند حبوبات و مغزها هستند.
2. کربوهیدرات‌های پیچیده: مصرف کربوهیدرات‌های پیچیده (مانند غلات کامل، میوه‌ها و سبزیجات) می‌تواند به تثبیت سطح قند خون و بهبود انرژی و تمرکز کمک کند. این نوع غذاها به آرامی در بدن هضم می‌شوند و انرژی پایدارتری را فراهم می‌کنند.
3. امگا-3: تحقیقات نشان داده‌اند که اسیدهای چرب امگا-3 می‌توانند در کاهش علائم ADHD مؤثر باشند. منابع خوب امگا-3 شامل ماهی‌های چرب (مانند سالمون و ساردین)، دانه‌های چیا، دانه‌های کتان و گردو است.
4. کاهش قند و مواد شیمیایی: قندهای افزوده و مواد شیمیایی مانند رنگ‌های مصنوعی و طعم‌دهنده‌ها می‌توانند باعث افزایش رفتارهای ناپایدار و تحریک‌پذیری شوند. سعی کنید مصرف غذاهای فرآوری شده و شیرین را به حداقل برسانید.
5. آب: هیدراتاسیون مناسب نیز در بهبود تمرکز و عملکرد مغز مؤثر است. از مصرف مقدار کافی آب اطمینان حاصل کنید.
6. مکمل‌های غذایی: در برخی موارد، مشاوره با پزشک برای استفاده از مکمل‌های مخصوص (مانند ویتامین‌ها و مواد معدنی) می‌تواند سودمند باشد.

تغذیه مناسب و متعادل می‌تواند در بهبود عملکرد مغز، مدیریت علائم و افزایش کیفیت زندگی افراد مبتلا به اختلال ADHD تأثیرگذار باشد.

توصیه به دارندگان علائم بیش فعالی در بزرگسالان

برای بزرگسالانی که با علائم اختلال کم‌ توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) مواجه هستند، راهکارهایی وجود دارد که می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی آن‌ها و مدیریت بهتر این اختلال کمک کند:

1. مشاوره و درمان: حتماً به یک روان‌شناس یا روان‌پزشک مراجعه کنید تا تشخیص دقیق و درمان متناسب با وضعیت شما انجام شود. درمان ممکن است شامل دارو، مشاوره فردی یا گروهی و سایر روش‌های درمانی باشد.
2. مدیریت زمان و سازمان‌دهی: سعی کنید برای برنامه‌ریزی روزهای خود از تقویم‌ها، لیست‌های وظایف و یادآورها استفاده کنید. تعیین اولویت‌ها و تقسیم کارها به بخش‌های کوچک‌تر می‌تواند شما را در انجام وظایف کمک کند.
3. ایجاد روال‌های روزانه: داشتن یک روال ساختاری و منظم در روز می‌تواند به بهبود تمرکز و کاهش احساسات اضطرابی کمک کند. سعی کنید فعالیت‌های روزانه خود را به یک ترتیب مشخص انجام دهید.
4. کاهش استرس: تکنیک‌های آرام‌سازی مانند تنفس عمیق، مدیتیشن و ورزش منظم می‌تواند به کاهش سطح استرس و اضطراب کمک کند. همچنین، فعالیت‌های بدنی به طور کلی می‌تواند به بهبود خلق و خو و مدیریت علائم کمک کند.
5. تقویت مهارت‌های اجتماعی: در برقراری ارتباط با دیگران و پذیرش مسئولیت‌های اجتماعی فعال باشید. شرکت در گروه‌های حمایتی یا کلاس‌های مهارت‌های اجتماعی می‌تواند به افزایش اعتمال به نفس و توانایی‌های ارتباطی شما کمک کند.
6. توجه به تغذیه: سعی کنید از یک رژیم غذایی متعادل و سالم پیروی کنید. مصرف غذاهای غنی از پروتئین، کربوهیدرات‌های پیچیده و امگا-3 را در نظر بگیرید و از مواد غذایی با قند بالا و مواد شیمیایی پرهیز کنید.
7. خواب کافی: به سلامت خواب خود توجه کنید. خواب مناسب و کافی می‌تواند تأثیر زیادی بر تمرکز و عملکرد روزمره شما داشته باشد. سعی کنید هر شب زمان مشخصی برای خواب داشته باشید و از شب‌نشینی‌های غیرضروری جلوگیری کنید.
8. آموزش و یادگیری مداوم: سعی کنید به یادگیری مهارت‌های جدید ادامه دهید. تعلیم و تربیت مداوم می‌تواند به بهبود اعتماد به نفس و موفقیت‌های شخصی کمک کند.
9. حمایت از دوستان و خانواده: با نزدیکان خود درباره وضعیت خود صحبت کنید و از آن‌ها بخواهید که شما را در مدیریت علائم خود حمایت کنند. داشتن یک شبکه حمایتی قوی می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی شما کمک کند.
10. شناخت و پذیرش وضعیت: سعی کنید با علائم و چالش‌های خود کنار بیایید و آن‌ها را بپذیرید. این امر به شما کمک می‌کند تا از احساسات منفی یا شرم و گناه خود کاسته و با تمرکز بر نقاط قوت خود به پیشرفت ادامه دهید.

این توصیه‌ها می‌توانند به مدیریت بیشتر علائم ADHD کمک کرده و کیفیت زندگی شما را بهبود بخشند. از یاد نبرید که هر فردی متفاوت است، بنابراین ممکن است برخی از روش‌ها برای شما مؤثرتر از دیگران باشد.

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) الگویی از مشکلات است که معمولا در کودکی ایجاد می شوند. والدین و معلّم ها متوجه می شوند که کودک:

• بیش از حد معمول فعالیت و تحرک دارد.
•  دائم حواسش پرت می شود. نمیتواند حتی برای مدت کوتاهی مشغول یک کار ثابت باشد.
•  تکانشی است یعنی بدون فکر و ناگهانی دست به کاری می زند.

تمرکز کردن برایش خیلی سخت و دشوار است.

 بسیاری از ما حداقل برخی از علائم بالا را در خود داریم ولی دچار اختلال نقص توجه و بیش فعالی نیستیم. زمانی می توان گفت فردی به ADHD مبتلاست که علائم بالا ارتباطش با سایر افراد یا وضعیت شغلی یا تحصیلی اش را دچار مشکل کند.

اختلال کم توجهی / بیش فعالی یا ADHD چیست؟

زمانی که صحبت از بیش فعالی می شود بیشتر افراد فکر می کنند که این مورد محدود به دوران کودکی است در حالیکه اصلا اینگونه نیست. بیش فعالی و کم توجهی در بزرگسالان نیز دیده می شود اما نشانه های آن ریشه در کودکی فرد دارد. برای بیشتر افراد، اختلال ADHD بزرگسالان مشکلات بسیار بزرگی ایجاد می کند که می توان آنها را با درمان های مختلف بهبود بخشید. درمان ADHD بزرگسالان با کودکان یکسان است و شامل داروهای محرک یا سایر داروها، مشاوره روانی (روان درمانی) و درمان برای شرایط سلامت روان است که همراه با این اختلال رخ می دهد.

فرد مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه چه علائمی را تجربه می¬کند؟

اگر به این اختلال مبتلا باشید متوجه می شوید که:

• بی­دقّت هستید، به جزئیات توجه نمی­کنید، خصوصا در مواردی که احساس می­کنید موضوع کسل­کننده است. حواستان به راحتی پرت می­شود.
• برایتان سخت است که به صحبت سایرین گوش کنید، به­ همین خاطر مرتب حرفشان را قطع می­کنید یا جمله­شان را برایشان تمام می­کنید. یا این­که در مواقعی که نباید چیزی بگوئید حرف می­زنید.
• برایتان مشکل است که از یک دستورالعمل پیروی کنید.
• به سختی می­توانید به کارهایتان نظم و ترتیب بدهید. کارهای زیادی را به طور همزمان شروع می­کنید بدون آن­که آنها را به پایان برسانید.
• تحمّل انتظار کشیدن را ندارید و مواقعی که اتفاق خاصی نمی­افتد احساس بی­حوصلگی می­کنید. بی­قرار هستید و نمی­توانید آرام بمانید.
• فراموشکا هستید. وسایلتان را گم می­کنید یا یادتان می­رود که آنها را کجا گذاشته اید.
• به آسانی تحریک­پذیر، بی­طاقت یا سرخورده می­شوید یا این­که به سرعت از کوره در می­روید.
• احساس می­کنید ناآرام و عصبی هستید، غلبه بر افکارتان مشکل است و به سختی می­توانید استرس­هایتان را کنترل کنید.
• می­خواهید هر کاری را بدون فکر و تأمل و در همان لحظه انجام بدهید که باعث می­شود به دردسر بیافتید.

تفاوت فرد عادی با فردی که به اختلال ADHD مبتلاست چه می باشد؟

تقریبا همه افراد دارای نشانه مشابه به این اختلال در برهه ای از زندگی خود هستند. اگر مشکلات شما تازه هستند و یا گاه به گاه در گذشته رخ داده اند، شاید این اختلال را نداشته باشید. اختلال ADHD تنها زمانی تشخیص داده می شود که نشانه های آن به اندازه کافی شدید و حاد شده باشد و باعث ایجاد مشکلات زیادی در زندگی روزمره فرد گردد. این علائم مداوم و مخرب می تواند ریشه در گذشته و دوران کودکی فرد داشته باشد. تشخیص این اختلال در افراد بزرگسال کمی دشوار است زیرا برخی از نشانه های خاص این اختلال شبیه سایر موارد است. مثلا ممکن است فردی که به این اختلال مبتلاست دچار اضطراب و یا اختلال خلقی شده باشد. بیشتر بزرگسالان با ADHD همچنین سایر مشکلات ذهنی همچون افسردگی یا اضطراب را نیز دارند.

چه کمک هایی برای بزرگسالان مبتلا به ADHD امکان پذیر است؟

شما می توانید در این مورد با روانپزشکتان صحبت کنید. او می تواند سود و زیان های درمان های طبی و روان¬درمانی را مرور کند. هریک از این درمان ها به تنهایی یا توأم با هم قابل انجام هستند.

روان درمانی

درمان شناختی رفتاری(CBT) می¬تواند به شما کمک کند تا:

• راه هایی پیدا کنید که مطمئن شوید که وظایف مهمی راکه باید انجام بدهید، انجام می-دهید.
• راه هایی پیدا کنید تا به زندگی¬تان بهتر نظم بدهید.
• راه هایی پیدا کنید که بتوانید احساس اضطراب خود را کاهش دهید.

داروها

روند. این داروها شامل متیل¬فنیدیت و دکسامفتامین هستند. ( به نام¬های ریتالین، کنسترا، اکوازیم و دکسدرین هم شناخته می¬شوند.) این داروها خیلی سریع اثر می کنند ولی اثرشان در طول شب از بین می رود. عجیب به نظر می رسد که چنین داروهایی بر ADHD موثر باشند ولی شواهد کافی به نفع این مطلب وجود دارد. انواع آهسته اثر این داروها نیز وجود دارند که فقط کافی است یک بار در روز استفاده شوند. این داروها قابل سوء مصرف هستند بنابراین در انگلستان از نظر قانونی جزو داروهای «تحت کنترل» هستند. عوراض جانبی این دسته از داروها شامل کاهش وزن و گاهی روان پریشی است.

اتوموکستین ( به نام استراترا هم شناخته میشود.)

این دارو یک داروی «غیر محرک» است و چند هفته طول می کشد تا اثرات آن آغاز شود. عوارض جانبی شامل دل پیچه و اسهال است. گزارش هایی نیز در مورد افزایش افکار آسیب به خود به دنبال مصرف این دارو وجود دارد.

چه زمانی باید به روانپزشک یا روانشناس مراجعه کرد؟؟

اگر عدم توجه، بیش فعالی و یا رفتار تکانشی به طور مستمر زندگی شما را مختل کند، باید با یک پزشک متخصص در این مورد صحبت کنید. البته برخی از نشانه های اختلال ADHD با سایر شرایط ذهنی یکسان است و ممکن است اصلا مبتلا به این اختلال نباشید. اما شاید شما شرایط دیگری داشته باشید که نیازمند درمان باشد.

آیا ADHD ژنتیکی است؟

شواهد نشان می‌دهد که اختلال بیش فعالی هم زمینه‌ی ژنتیکی دارد و هم زمینه‌ی محیطی. برای مثال، مطالعات انجام شده بر روی دو قلوها نشان داده است که دو قلوهای همسان نسبت به دو قلوهای غیرهمسان احتمال بیشتری دارد که هر دو به اختلال ADHD مبتلا باشند.

هیچ ژن منفرد و مشخصی مسئول ایجاد اختلال بیش فعالی نیست. بلکه، مانند بسیاری از بیماری‌های روانی، تصور می‌شود که این بیماری با ژن‌های مختلفی در ارتباط باشد که برخی از آن‌ها هنوز شناخته نشده‌اند.

آیا بیش فعالی بیماری زندگی به سبک مدرنیته است؟

برخی کارشناسان می‌گویند که چیزی که به آن ADHD گفته می‌شود، در واقع یک بیماری مرتبط با تمدن است؛ به این معنا که این اختلال به سبب ناهماهنگی در بین ریشه‌های تکاملی انسان و محیط مدرن اطراف ایجاد می‌شود. برای مثال، سطوح بالای انرژی ممکن است یک ویژگی تطابقی برای یک شکارچی باشد اما همین انرژی در کلاس درس مدرن می‌تواند مشکل‌ساز باشد.

برخی از کارشناسان برجسته‌ی رشد کودک معتقدند که افزایش آمار کودکان مبتلا به ADHD با افزایش تمرکز برای موفقیت در امتحانات دشوار و استاندارد و کاهش زمان بازی ارتباط دارد. این موضوع نشان می‌دهد که حداقل برخی از کودکانی که تشخیص ابتلا به ADHD داده شده است، در محیط‌هایی قرار داشته‌اند که این ناهماهنگی تکاملی را تشدید کرده است.

چگونه می توانم به خودم کمک کنم؟

1- ADHD و شما فکر کنید که ADHD چگونه می تواند بر موارد زیر اثر بگذارد؟

• نحوه فکر کردن و احساسات شما
• اطرافیانتان

2- راجع به ADHD اطلاعات بیشتری کسب کنید مطالب فراوانی در این مورد در کتاب ها و اینترنت موجود است. گروه های حمایتی نیز وجود دارند که می توانید با کمک آنها مطالب بیشتری یاد بگیرید. (به قسمت پایین رجوع کنید.)

3- با اطرافیانتان راجع به مشکلاتتان صحبت کنید دوستان، خانواده، معلم ها و همکارانتان شما را به خوبی می شناسند. بپرسید آنها مشکل شما را چطور می بینند و آیا متوجه نکاتی که شرایط را برای شما بهتر یا بدتر می کنند شده اند؟

4- چه نکاتی شرایط را بهتر یا بدتر می کند؟ راجع به مواردی که در زندگیتان وجود دارند و می توانند شرایط را برایتان بهتر یا بدتر کنند فکر کنید.

5- کارهایی را که می توانند به شما کمک  کنند انجام دهید

• ممکن است نظم بخشیدن به امور و کارهایتان برایتان سخت باشد پس کارهایی را که واقعا لازم هستند انجام دهید. لیست تهیه کنید، یادداشت روزانه بنویسید و مواردی را که باید یادتان بماند روی کاغذهای چسب دار نوشته در معرض دید خود قرار دهید . زمانی را برای برنامه ریزی کارهایتان اختصاص دهید.

 راه هایی برای تخلیه انرژی خود پیدا کنید. مثل ورزش کردن

 راه هایی برای آرامش یافتن پیدا کنید. مثل موسیقی یا تکنیک های آرمیدن

•  راجع به اهداف خود واقع بین باشید
• کارهایی را که می توانید به خوبی انجام دهید را مرتب به خود یادآوری کنید.
•  از مواردی که شرایط را برایتان سخت تر می کند اجتناب کنید. این موارد می تواند شامل بحث و مشاجره با دیگران، مصرف الکل و مواد و استرس های زیاد کاری باشد.
• از معاشرت با افرادی که باعث می شوند الکل یا مواد مصرف کنید یا در شرایط استرس زا قرار بگیرید خودداری کنید

6- از دیگران کمک بگیرید

•  کارفرما، معلّم یا مربی شما می تواند برایتان تسهیلاتی قائل شوند.
•  به گروه های خودیار بپیوندید یا از چت روم های اینترنتی که به افراد ADHD اختصاص دارند استفاده کنید.
• اگر به خاطر علائم اختلال تحت فشار هستید یا دچار افسردگی شده اید، پزشک عمومیتان می تواند شما را به تیم سلامت روان اجتماعی یا مشاور معرفی کند.

15 نکته برای کمک به خودتان برگرفته از 15 نکته از روانپزشک آمریکایی اد هالوول در« مستعد حواس پرتی»

1- به سایرین در مورد این اختلال بگوئید: ولی از این تشخیص به عنوان« عذر وبهانه» استفاده نکنید.

2- از دوستان و افراد خانواده خود کمک بخواهید: ولی دقیقا بگوئید که چه می خواهید.

3- در مورد این که چه تاثیری بر دیگران می گذارید از آنها بازخورد بگیرید: همینطور زمانی که کارها را درست انجام می دهید از دیگران بازخورد بگیرید.

4- از ساختار و چارچوب استفاده کنید و اولویت گذاری کنید:

•  لیست و یادداشت تهیه کنید.
•  از برگه های یادآور و کدگذاری با رنگ های مختلف استفاده کنید.
• اهداف بزرگ را به هدف های کوچکتر و قابل انجام تقسیم کنید.

5- وقتی اوضاع خوب پیش می رود به خودتان جایزه بدهید: خودتان را در مواقعی که کارها خیلی هم بد انجام نشده اند هم تشویق کنید.

6- وظایف کسل کننده را زود انجام دهید: به یک باره این کارها را جمع و جور کنید.

7- قبول کنید که برخی کارها فقط «سخت» هستند: با این باور این نوع کارها شما را از پا در نمی آورند.

8- برای جلسات یا مکالمات مشکل برنامه ریزی کنید: مشکلات را پیش بینی کنید.

9- راه هایی پیدا کنید که به شما کمک کنند تا بهتر تمرکز کنید: موسیقی حین انجام کار، سکوت یا این که شیء ای را انتخاب کنید که بتوانید با دستانتان با آن بازی کنید.

10- برای خودتان اوقات فراغت و استراحت در نظر بگیرید: ورزش، رقص، دویدن

11- خودتان را سرزنش نکنید: ( پدر و مادر خود را هم سرزنش نکنید.)

12- به یک گروه حمایتی بپیوندید: یا خودتان یک گروه را راه اندازی کنید!

13- یاد بگیرید که شرایط خلقی خود را تحمل کنید ( بدون این که دچار هول و اضطراب بشوید یا این که فاجعه سازی کنید.): به خودتان نگوئید:” ناامید هستم.” یا “هیچوقت نمی¬توانم که…”

14- دوستانی پیدا کنید که برایتان مفید هستند: با آنها وقت بگذرانید.

15- به خودتان افتخار کنید: بله، واقعا!..شما دارید تلاش می کنید تا شرایط و اوضاع را بهتر کنید!!

تشخیص اختلال ADHD در بزرگسالان:

تشخیص این اختلال در بزرگسالان نسبت به کودکان چالش برانگیزتر است. تشخیص نشانه ها و علائم آن در بزرگسالی می تواند بسیار دشوار باشد. یک آزمایش واحد نمی تواند تشخیص این اختلال را تایید کند. روانشناس یا روانپزشک شما باید آزمایش های فیزیکی مختلفی را انجام دهد و سوالاتی نیز را از شما بپرسد.

فاکتورهای خطر بیش فعالی / کم توجهی:

اگر موارد زیر را داشته باشید، به طور بالقوه در معرض خطر ابتلا به ADHD هستید:

• در اعضای خانواده فردی با این اختلال و یا سایر بیماری های ذهنی وجود داشته باشد.
• نوشیدن الکل، سیگار کشیدن و یا مصرف مواد مخدر در دوران بارداری مادر.
• مادر شما در دوران بارداری، در معرض سموم محیطی قرار گرفته باشد.
• در دروان کودکی در معرض سموم محیطی همچون سرب قرار گرفته باشید.
• قبل از موعد مقرر متولد شده اید (تولد نارس).

چه انتظاری باید از روانپزشک یا روانشناس داشته باشید:

برای پاسخ دادن به سوالات زیر خود را آماده کنید. در اینصورت می توانید زمان ملاقات خود را مدیریت نمایید.

• چه زمانی برای اولین بار متوجه مشکلاتی همچون عدم تمرکز و توجه شدید؟ آیا هنوزهم این مشکلات را دارید؟
• آیا علائم مرتبط با بیش فعالی و عدم تمرکز ادامه دارد و یا موقت است؟
• کدام یکی از علائم شما را بیشتر اذیت می کند؟
• چقدر نشانه های شما حاد و شدید است؟
• در چه مکان هایی بیشتر متوجه نشانه های خود می شوید؟
• دوران کودکی خود را چگونه گذراندید؟ آیا در دوران مدرسه هم مشکلات خاصی داشتید؟
• عملکرد شما در مدرسه و دانشگاه چگونه بوده است؟
• الگو و ساعت خواب شما چگونه است؟
• چه چیزی نشانه ها و علائم شما را بدتر می کند؟
• چه چیزی نشانه ها و علائم شما را بهبود می بخشد؟
• از چه داروهایی استفاده می کنید؟
• آیا قهوه مصرف می کنید؟
• الکل و یا مواد مخدر نیز مصرف می کنید؟؟