اوتیسم یک اختلال توسعه‌ای است که می‌تواند بر روی ارتباطات، رفتار و تعاملات اجتماعی نوزادان و کودکان تأثیر بگذارد و در صورت عدم شناسایی و درمان به موقع، ممکن است به مشکلات جدی‌تری منجر شود. در لندن، پیشرفت‌های قابل توجهی در زمینه درمان اوتیسم نوزادان به وجود آمده است.
این درمان‌ها شامل رویکردهای جامع و چند جانبی هستند که بر اساس نیازهای خاص هر نوزاد طراحی شده‌اند. در مرحله اولیه، شناخت و شناسایی نوزادان در معرض خطر اوتیسم از اهمیت بالایی برخوردار است. با توجه به مطالعات اخیر، تشخیص زودهنگام می‌تواند به نحو چشم‌گیری کیفیت زندگی کودکان مبتلا به اوتیسم و خانواده‌هایشان را بهبود بخشد. در لندن، برنامه‌های متنوعی در مراکز درمانی و کلینیک‌ها برای تشخیص و درمان این اختلال ارائه می‌شود.
این برنامه‌ها شامل مشاوره روانشناختی، درمان‌های رفتاری، و برنامه‌های آموزش مهارت‌های ارتباطی است. والدین نیز در این فرآیند نقش بسیار مهمی ایفا می‌کنند و از طریق حمایت‌های عاطفی و رفتاری می‌توانند به بهبود روند درمان کمک کنند. همچنین، همکاری میان متخصصان مختلف نظیر روانشناسان، پزشکان و کاردرمانگران در این خصوص بسیار مؤثر است. این تیم‌های درمانی با استفاده از جدیدترین شیوه‌های علمی و تجربی به شناسایی بهترین روش‌ها و راهکارها برای هر کودک کمک می‌کنند. هدف نهایی این است که به نوزادان مبتلا به اوتیسم کمک شود تا توانایی‌های خود را به حداکثر برسانند و از زندگی راحت‌تری برخوردار شوند.
علیرضا معافی درمانگر اوتیسم نوزادان در لندن
علیرضا معافی یکی از درمانگران معتبر اوتیسم در لندن است که تجربیات زیادی در زمینه درمان نوزادان مبتلا به اوتیسم دارد. او با توجه به تحصیلات و تجربه‌اش در این حوزه، به والدین و نوزادان مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند تا به توانمندی‌های بیشتری دست یابند. معافی معتقد است که شناخت و شناسایی زود هنگام علائم اوتیسم امری حیاتی است و او بر این باور است که هرچه زودتر اقدامات درمانی آغاز شود، نتیجه بهتری حاصل خواهد شد.
وی با استفاده از روش‌های نوین درمانی نظیر رفتار درمانی و فن‌های تشخیص زودهنگام، به نوزادان کمک می‌کند تا مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی خود را بهبود ببخشند. همچنین، معافی با برگزاری کارگاه‌های آموزشی و سمینارها برای والدین، به آنها در درک بهتر اوتیسم و شیوه‌های حمایت از فرزندانشان کمک می‌کند. او همواره سعی دارد تا با ایجاد ارتباطی نزدیک با خانواده‌ها، فضایی مثبت و حمایتی برای درمان نوزادان فراهم آورد.
وی به کاربرد روش‌های مبتنی بر علوم عصبی و روانشناختی در درمان اوتیسم اعتقاد دارد و با انطباق برنامه‌های درمانی با ویژگی‌های فردی هر کودک، به نتایج بهتری دست می‌یابد. این رویکرد شخصی‌سازی شده به نوزادان اختصاصی‌تر و تأثیرگذارتر است که می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی آنها و تسهیل در روند درمان کمک کند. همچنین، معافی به آموزش مداوم خود و به‌روزرسانی دانشش از طریق شرکت در کنفرانس‌ها و دوره‌های آموزشی به‌روز اهتمام خاصی دارد تا بتواند بهترین خدمات را به بیماران خود ارائه دهد.
نشانه های اوتیسم در نوزادان
شناسایی نشانه‌های اوتیسم در نوزادان می‌تواند چالشی مهم برای والدین و متخصصان باشد. در ابتدا، بسیاری از نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است نشانه‌های خاصی نداشته باشند یا این نشانه‌ها به راحتی قابل تشخیص نباشند. اما با گذر زمان و با بررسی دقیق‌تر، خانواده‌ها ممکن است متوجه تغییراتی در رفتار و تعاملات فرزندشان شوند. برخی از نشانه‌های اولیه اوتیسم در نوزادان شامل عدم تماس چشمی، عدم واکنش به نام صدا، و مشکلات در ایجاد ارتباطات غیرکلامی می‌شوند.
همچنین، نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است به لمس و تماس فیزیکی حساسیت نشان دهند یا در بازی‌های عادی دچار مشکل شوند. در مواردی، آنها به حالت‌های تکراری و یا رفتارهای خاصی نیز تمایل نشان می‌دهند که ممکن است نگران‌کننده باشد. والدین باید به یاد داشته باشند که هر نوزاد توسعه کیفی متفاوتی دارد و وجود برخی نشانه‌ها به تنهایی کافی نیست که به تشخیص قطعی اوتیسم منجر شود.
برای اطمینان، مشاوره با متخصصان مربوطه ضروری است. با تشخیص به موقع و ارائه‌ی درمان مناسب، نوزادان مبتلا به اوتیسم می‌توانند رشد کنند و مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی خود را بهبود ببخشند. برنامه‌های آموزشی ویژه و زمین‌های مشاوره‌ای می‌توانند تأثیر مثبتی در روند درمان این نوزادان داشته باشند و به آنها کمک کنند تا با چالش‌های خود بهتر مقابله کنند. کارگروه‌های درمانی متشکل از متخصصان می‌توانند در این زمینه ابزارها و راهکارهای موثری را ارائه دهند که به تسهیل در شناسایی و درمان اوتیسم یاری می‌رسانند.
علائم مشترک اتیسم (اوتیسم)
اوتیسم، که به عنوان اختلال طیف اتیسم نیز شناخته می‌شود، یک اختلال پیچیده است که بر روی رفتار و ارتباطات فرد تأثیر می‌گذارد. علائم اتیسم در هر فرد می‌تواند متفاوت باشد، اما برخی از علائم مشترک را می‌توان در اکثر افراد مبتلا به این اختلال مشاهده کرد. یکی از بارزترین ویژگی‌ها، مشکلات در ارتباطات اجتماعی است. افراد مبتلا به اتیسم ممکن است در برقراری ارتباط با دیگران مشکلاتی داشته باشند، چه به صورت کلامی و چه غیر کلامی. این افراد ممکن است در خواندن زبان بدن و حالات چهره دیگران ناتوان باشند و به همین دلیل قادر به درک عواطف دیگران نیستند. همچنین، ممکن است متوجه نقیصه‌های اجتماعی نشوند و نتوانند به‌خوبی با دوستان و همسالان خود بازی کنند یا تعامل داشته باشند.
دیگر علائم شایع اتیسم شامل رفتارهای تکراری و محدودیت‌های خاص در فعالیت‌ها و علایق افراد است. این افراد ممکن است به انجام کارهای خاصی که برایشان آشنا است، تمایل داشته باشند و از تغییرات ناگهانی یا رویدادهای جدید به شدت ناراحت شوند. همچنین، بسیاری از افراد مبتلا به اتیسم به محرک‌های حسی بسیار حساس هستند و ممکن است به صداها، نورها یا بافت‌ها بیش از حد واکنش نشان دهند. این ویژگی‌ها می‌تواند باعث بروز مشکلاتی در زندگی روزمره آنان شود و به تعاملات اجتماعی آنها آسیب برساند.
از دیگر علائم مشترک می‌توان به ضعف در مهارت‌های زبانی اشاره کرد. برخی از افراد ممکن است به تأخیر در صحبت کردن دچار شوند و یا نسبت به یادگیری کلمات و جملات جدید کند باشند. از سوی دیگر، برخی از افراد مبتلا به اتیسم ممکن است به‌گونه‌ای به موضوعات خاصی توجه نشان دهند که نشان‌دهنده توانایی‌های خاصی در آن زمینه باشد. این علائم می‌توانند در سنین مختلف و به درجات متفاوتی بروز یابند و به همین دلیل تشخیص به موقع و مناسب آن برای کمک به این افراد بسیار ضروری است.
علائم اتیسم (اوتیسم) در نوزادی
شناسایی علائم اتیسم در نوزادی می‌تواند چالشی برای والدین باشد، زیرا بسیاری از این علائم ممکن است در مراحل اولیه رشد نوزادان به آسانی قابل مشاهده نباشند. معمولاً، نوزادان به لحاظ اجتماعی و احساسی در ماه‌های ابتدایی زندگی خود در حال رشد و توسعه هستند، اما در nوزادان مبتلا به اتیسم، این رشد ممکن است دچار وقفه شود یا به طور غیرمعمولی پیش برود. یکی از نشانه‌های اولیه‌ای که ممکن است در نوزادان مشهود باشد، عدم تماس چشمی است. نوزادانی که به اتیسم مبتلا هستند، ممکن است تمایل نداشته باشند که با دیگران تماس چشمی برقرار کنند و این موضوع می‌تواند نشان‌دهنده مشکلات در تعامل اجتماعی آنها باشد.
همچنین، نوزادان مبتلا به اتیسم ممکن است نسبت به صداها واکنش متفاوتی نشان دهند. برای مثال، آنها ممکن است به صداهای بلند یا ناگهانی به شدت واکنش نشان دهند یا حتی نسبت به صداهای آشنا نیز بی‌تفاوت باشند. در این نوزادان، مشکلات در برقراری ارتباط اولیه مانند لبخند زدن، گریه کردن و پاسخ دادن به لبخند یا صحبت والدین نیز ممکن است مشاهده شود. ایجاد رفتارهای تکراری در مراحل اولیه زندگی نیز می‌تواند یکی دیگر از نشانه‌های اوتیسم باشد. در حالی که نوزادان عادی معمولاً به بازی با اسباب‌بازی‌ها و محیط اطراف خود علاقه‌مند هستند، نوزادان مبتلا به اتیسم ممکن است تمایل بیشتری به انجام فعالیت‌های تکراری داشته باشند، مانند تکان دادن دست‌ها یا حرکات خاص.
به طور کلی، شناسایی نشانه‌های اتیسم در نوزادان نیازمند توجه و حساسیت والدین و مراقبان است. اگر والدین یا مراقبان نوزادی متوجه علائمی شوند که نگران‌کننده به نظر می‌رسد، مشاوره با متخصصان پزشکی و روانشناسی امری ضروری است تا بتوان اقدامات لازم را در جهت تشخیص و درمان به موقع انجام داد.
علائم اوتیسم (اتیسم) در نوزاد تازه متولد شده تا ۳ ماهه
در نوزادان تازه متولد شده، به خصوص در ماه‌های ابتدایی زندگی، شناسایی علائم اتیسم نیاز به دقت و توجه خاصی دارد. در این سنین، نوزادان معمولاً در حال توسعه توانایی‌های اجتماعی و ارتباطی خود هستند، اما نوزادان مبتلا به اتیسم ممکن است تفاوت‌های قابل توجهی در رفتارهای خود نشان دهند. یکی از نشانه‌های اولیه‌ای که می‌تواند در نوزادان تازه متولد شده تا ۳ ماهه مشاهده شود، عدم تمایل به برقراری ارتباط چشمی با والدین یا مراقبان است. نوزادان عادی به طور طبیعی از همان ابتدا با ایجاد تماس چشمی ارتباط برقرار می‌کنند، اما نوزادان مبتلا به اتیسم ممکن است به راحتی از این رفتار اجتناب کنند و توجه کمتری به چهره‌های انسانی نشان دهند.
علاوه بر این، نوزادان مبتلا به اتیسم ممکن است در زمینه‌ی پاسخ به محرک‌های صوتی و بصری رفتارهای غیرمعمولی از خود نشان دهند. به عنوان مثال، آنها ممکن است به صداهای بلند و ناگهانی حساسیت نشان دهند یا نسبت به صداهایی که دیگر نوزادان معمولاً ترغیب به توجه به آنها می‌شوند، بی‌تفاوت باشند. همچنین، آنها ممکن است از تعامل با بازی‌های معمولی نوزادان، مانند لوس کردن و آغوش گرفتن، پرهیز کنند و بیشتر به فعالیت‌های تکراری و خاص تمایل داشته باشند.
از دیگر علائم نوزادان مبتلا به اتیسم در این سنین می‌توان به مشکلات در نشانه‌های عاطفی اشاره کرد. این نوزادان ممکن است در نشان دادن احساسات عاطفی مانند لبخند زدن یا گریه کردن نسبت به نیازهای دیگران کمتر از سایر نوزادان عادی عمل کنند. وجود این علائم در نوزادان تازه متولد شده تا ۳ ماهه می‌تواند به والدین و مراقبان کمک کند تا در صورت نیاز به مراجعه به متخصص، اقدام نمایند. به رغم اینکه عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز اتیسم مهم هستند، شناسایی زودهنگام علائم و دریافت مشاوره‌های تخصصی می‌تواند تأثیر چشم‌گیری در بهبود شرایط نوزادان مبتلا به اتیسم داشته باشد و به خانواده‌ها کمک کند تا بهترین حمایت‌های ممکن را برای فرزندان خود فراهم آورند.
علائم اوتیسم (اتیسم) در نوزاد 3 ماه تا 7 ماه
نوزادان از حدود ۳ ماهگی تا ۷ ماهگی در حال رشد و توسعه مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و عاطفی هستند. در این بازه سنی، والدین ممکن است علائم خاصی را مشاهده کنند که می‌تواند نشان‌دهنده مشکلاتی در ارتباطات یا الگوهای رفتاری نوزاد باشد. یکی از علائم شایع در این دوران، کاهش تمایل به ارتباط چشمی است. نوزادانی که به اتیسم مبتلا هستند، ممکن است به جای برقرار کردن تماس چشمی با والدین یا اطرافیان، بیشتر به محیط اطراف خود بی‌توجه باشند. همچنین، این نوزادان ممکن است کمتر به صداهای معروف واکنش نشان دهند و نسبت به صداها یا چهره‌های جدید واکنش عاطفی ضعیفی داشته باشند. این موضوع می‌تواند مانع از ایجاد احساس نزدیکی و صمیمیت بین نوزاد و والدین شود.
علاوه بر این، والدین ممکن است متوجه شوند که نوزاد به شدت به حرکات تکراری مانند تکان دادن دست‌ها یا حرکات خاص دیگر تمایل دارد. این رفتارهای تکراری طبیعی به نظر نمی‌رسند و می‌توانند نشان‌دهنده وجود مشکلات در پردازش حسی و اجتماعی نوزاد باشند. همچنین، نوزادان مبتلا به اتیسم ممکن است علاقه کمی به بازی‌های معمولی نوزادان داشته باشند و از بازی‌های حرکتی و تعاملات اجتماعی پرهیز کنند و به جای آن ترجیح دهند به اشیا یا چیزهایی که به آنها علاقه بیشتری دارند، توجه کنند.
تحولی که در این سنین رخ می‌دهد، نشان‌دهنده ضعف در حرکت به سمت مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی است. به عنوان مثال، در حالی که نوزادان معمولی معمولاً به صداها و حرکات دیگران پاسخ می‌دهند، نوزادان مبتلا به اتیسم ممکن است بیشتر در دنیای خود غرق شوند و از ارتباط با دیگران اجتناب کنند. این نشانه‌ها می‌توانند زنگ خطری برای والدین باشند، زیرا تشخیص زودهنگام و مداخله مناسب می‌تواند تأثیر چشم‌گیری بر روند درمان و رشد این نوزادان داشته باشد.
علائم اوتیسم (اتیسم) در نوزاد 7 ماه تا 12 ماه
در بین ۷ تا ۱۲ ماهگی، نوزادان به‌طور طبیعی در حال توسعه مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی خود هستند. در مرحله‌ی رشد این سنین، از والدین انتظار می‌رود که نشانه‌هایی از ارتباط عاطفی، مانند لبخند زدن، زدن صداها و برقراری ارتباط غیرکلامی با اطرافیان را در نوزادان خود مشاهده کنند. اما نوزادانی که به اتیسم مبتلا هستند، ممکن است در این زمینه با چالش‌هایی مواجه شوند. مثلاً آنها ممکن است به تماس چشمی کمتر تمایل داشته باشند و از نگاه کردن به چهره‌های انسانی اجتناب کنند. این رفتار می‌تواند مانع از ارتباط مؤثر آنها با اطرافیان شود.
همچنین، نوزادان مبتلا به اتیسم در این سن ممکن است به از دست دادن نواختگی صدا و عدم گویش واژه‌های جدید دچار شوند. معمولاً نوزادان در این سنین شروع به گفتن کلمات ساده‌ای مانند «مامان» و «بابا» می‌کنند، اما نوزادان مبتلا به اتیسم ممکن است این فرایند را به تأخیر بیندازند یا حتی به‌طور کل از گفتن کلمات اجتناب کنند. واکنش‌های عاطفی آنها نیز ممکن است غیرعادی باشد؛ به طور مثال، ممکن است عواطف را به شکل صحیح نشان ندهند یا درک نمادی از عواطف دیگران نداشته باشند.
رفتارهای تکراری و حرکات خاص نیز در این سنین پررنگ‌تر می‌شوند. این نوزادان ممکن است به انجام حرکات خاص، مانند چرخاندن یا تکان دادن اشیا، تمایل بیشتری داشته باشند و از بازی‌های اجتماعی مانند پینگ‌پنگ یا تعاملات حرکتی با همسالان خود دوری کنند. این موضوع نشان‌دهنده‌ی نیاز به مداخله‌ی درمانی و آموزشی است. درک و شناخت علائم اتیسم در این مرحله از رشد می‌تواند به والدین کمک کند تا به موقع اقدام کنند و از بروز مشکلات جدی‌تری جلوگیری کنند.
اگر به اوتیسم نوزاد خود مشکوک هستید چه کاری باید انجام دهید؟
اگر والدین به اوتیسم نوزاد خود مشکوک هستند، اولین قدم مهم این است که احساسات خود را جدی بگیرند و به دنبال مشاوره حرفه‌ای باشند. تشخیص زودهنگام می‌تواند تأثیر عمیقی بر پیشرفت نوزاد داشته باشد. والدین باید به بررسی رفتارهای نوزاد خود دقت کنند و در صورت مشاهده هرگونه نشانه نگران‌کننده، مانند عدم ارتباط چشمی، کاهش واکنش به صداها، یا رفتارهای تکراری، به یک متخصص مراجعه کنند.
پس از مراجعه به پزشک یا روانشناس، ارزیابی اوتیسم جامعی از نوزاد به عمل خواهد آمد. این ارزیابی ممکن است شامل بررسی تاریخچه رشد نوزاد، استفاده از ابزارهای خاص برای ارزیابی رفتار و ارتباطات او و مشاهدهٔ رفتارهای وی در محیط طبیعی باشد. پزشکان و متخصصین می‌توانند پس از ارزیابی، راهنمایی‌های لازم را در مورد نیازهای خاص نوزاد، گزینه‌های درمان و راه‌های حمایت از خانواده ارائه دهند.
علاوه بر این، والدین می‌توانند از منابع آموزشی و گروه‌های حمایت از خانواده‌های دارای فرزندان مبتلا به اتیسم استفاده کنند. این گروه‌ها می‌توانند به والدین کمک کنند تا تجربیات خود را به اشتراک بگذارند و از یکدیگر حمایت کنند. مهم است که والدین بدانند که آنها تنها نیستند و می‌توانند از طرف دیگر خانواده‌ها و متخصصان کمک بگیرند. با حمایت مناسب و درمان به موقع، نوزادان مبتلا به اتیسم می‌توانند مهارت‌های خود را توسعه دهند و به زندگی اجتماعی بهتر و مؤثرتری دست یابند.
اهمیت آگاهی از نخستین نشانه‌ها و علائم اختلال طیف اوتیسم
آگاهی از نخستین نشانه‌ها و علائم اختلال طیف اوتیسم (ASD) برای والدین و مراقبان اهمیت ویژه‌ای دارد. تشخیص زودهنگام این اختلال می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر رشد و نمو کودک داشته باشد. بسیاری از والدین ممکن است در ابتدا به دلیل عدم آگاهی، علائم اولیه اوتیسم را نادیده بگیرند. اما در واقع، هرچه زودتر تشخیص داده شود، احتمال ارائه مداخلات موثر و مناسب بیشتر خواهد بود.
نمودهای سرراست اوتیسم، همچون مشکلات در ارتباطات اجتماعی، عدم واکنش به صداها، و رفتارهای تکراری، به والدین این امکان را می‌دهد تا به سرعت به دنبال مشاوره‌های پزشکی بروند. در صورت بی‌توجهی، این علائم می‌توانند در طولانی‌مدت به مشکلات جدی‌تر در ارتباطات اجتماعی، تحصیلات و زندگی عمومی کودک منجر شوند.
مداخله‌های زودهنگام، شامل درمان‌های گفتاری، رفتار درمانی و برنامه‌های آموزشی ویژه، می‌توانند به کودک در توسعه مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و شناختی کمک کنند. همچنین این مداخلات می‌توانند به والدین راهکارهایی برای مدیریت رفتارهای خاص و بهبود ارتباط با کودک ارائه دهند. به همین دلیل، آگاهی از علائم دلالت‌کننده اوتیسم، والدین را قادر می‌سازد تا در زمان مناسب اقدام کنند و از تأخیر در تشخیص و درمان جلوگیری نمایند، که به نوبه خود، کیفیت زندگی کودک را بهبود می‌بخشد.
علائم و نشانه‌های اتیسم (اوتیسم) در کودک نوپا بین 1 تا 2 سال
در دوره نوپایی، کودکان معمولاً به‌طور قابل توجهی در حال رشد مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی هستند. با این حال، برخی از کودکان ممکن است نشانه‌های اوتیسم را در این سنین نشان دهند. یکی از بارزترین علائم، کاهش تمایل به برقراری ارتباط چشمی است. کودکان مبتلا به اتیسم ممکن است کمتر با دیگران ارتباط برقرار کنند و در مواجهه با آغوش خانوادگی پاسخ‌های عاطفی ضعیفی داشته باشند.
علاوه بر این، کودکان مبتلا به اتیسم می‌توانند در گفتار و زبان دچار تأخیر شوند. برخی از آنها ممکن است تا سن دو سالگی تنها تعدادی از کلمات محدود را بگویند، در حالی که دیگران به‌راحتی می‌توانند جملات ساده بسازند. رفتارهای تکراری مانند تکان دادن دست‌ها، چرخاندن اشیا یا قیافه‌های خاص نیز در این سنین مشاهده می‌شود. این رفتارها به‌طور طبیعی با سن یک تا دو سالگی ممکن است شایع نباشد و نشان‌دهنده نگرانی باشد.
کودکان مبتلا به اتیسم همچنین ممکن است از بازی‌های اجتماعی و فعالیت‌های گروهی پرهیز کنند و به‌جای آن، به فعالیت‌های فردی و تکراری علاقه بیشتری داشته باشند. والدین باید نسبت به این علائم هوشیار باشند و در صورت نگرانی، به متخصص مراجعه کنند تا ارزیابی‌های لازم صورت گیرد.
علائم و نشانه‌های اتیسم (اوتیسم) در کودک خردسال بین 2 تا 5 سال
در سنین خردسالی، علائم اتیسم می‌توانند بارزتر شوند و بر تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر بگذارند. کودکانی که به اتیسم مبتلا هستند در این بازه سنی ممکن است به‌وضوح از بازی‌های مشترک و تعاملات اجتماعی با همسالان خود پرهیز کنند. آنها ممکن است به جای برقراری ارتباط با سایر کودکان، بیشتر مشغول بازی‌های فردی با اشیاء باشند.
کودکان مبتلا به اتیسم در این سنین ممکن است در بیان احساسات خود نیز با مشکل مواجه شوند. برای مثال، آنها قادر به ابراز احساساتی چون شادی، خشم یا ترس به شیوه‌ای که دیگران درک کنند، نخواهند بود. همچنین، آنها ممکن است به تغییرات در محیط اطراف خود بسیار حساس باشند و نسبت به تغییر در روال‌های عادی، واکنش‌های شدید نشان دهند.
در زمینه گفتار، این کودکان ممکن است دچار تأخیر در گفتار شوند و در برخی موارد از زبان‌های تکراری و غیرمتعارف استفاده کنند. مثلاً آنها ممکن است جملات را تکرار کنند یا به طور تصادفی جمله‌ای از یک برنامه تلویزیونی را به‌جای گفتن چیز جدیدی به کار ببرند. همچنین، حرکات تکراری مانند چرخاندن، پرش یا تکان دادن دست‌ها ممکن است در این سنین بارز باشد. شناسایی این علائم و نشانه‌ها در سن ۲ تا ۵ سال اهمیت زیادی دارد، زیرا مداخله‌های زودهنگام می‌توانند به بهبود مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی کودک کمک کنند و به والدین در مدیریت چالش‌ها یاری رسانند.
علائم و نشانه‌های اتیسم (اوتیسم) در سن دو ماهگی
در سن دو ماهگی، نوزادان در حال رشد و توسعه روابط احساسی و اجتماعی هستند. اگرچه تشخیص کامل اوتیسم در این سن ممکن نیست، اما برخی از نشانه‌های اولیه می‌توانند والدین را نگران کنند. یکی از اولین نشانه‌ها عدم ارتباط چشمی است؛ نوزادانی که به اتیسم مبتلا هستند ممکن است تماس چشمی کمتری با والدین و اطرافیان برقرار کنند.
دیگر نشانه‌ها ممکن است شامل عدم واکنش به صداها یا عدم ایجاد لبخند به صورت عاطفی باشد. در سن دو ماهگی، نوزادان معمولاً به صداهای محیطی و حرکات اطراف خود واکنش نشان می‌دهند، اما نوزادان مبتلا به اتیسم ممکن است در این موارد بی‌توجه باشند. همچنین نوزادانی که سیگنال‌های عاطفی را به وضوح نشان نمی‌دهند، مانند عدم حرکات خاص صورت در زمان خوشحالی، ممکن است نیاز به بررسی بیشتری داشته باشند.
از آنجا که در این سن نمی‌توان تشخیص دقیق‌تری ارائه داد، مهم است که والدین هرگونه نگرانی را به پزشک خود منتقل کنند. تشخیص و مداخله زودهنگام می‌تواند به کودکان کمک کند تا در آینده بهتر رشد کنند. به همین دلیل، اطلاع از علائم اولیه اتیسم در سن دو ماهگی می‌تواند بسیاری از خانواده‌ها را به سمت مشاوره و راهکارهای حمایتی هدایت کند که مسیر بهبودی را هموارتر کند.
علائم و نشانه‌های اتیسم (اوتیسم) در سن چهار ماهگی
در سن چهار ماهگی، نوزادان معمولاً در حال توسعه توانایی‌های اجتماعی، عاطفی و حرکتی هستند. این مرحله زمان مناسبی برای مشاهده برخی از نشانه‌های اولیه اتیسم است. یکی از نشانه‌های کلیدی در این سن، کاهش تماس چشمی به‌خصوص در زمان تعاملات اجتماعی است. نوزادانی که به اتیسم مبتلا هستند ممکن است ارتباط چشمی کمتری با والدین یا مراقبان خود برقرار کنند و به جای جلب توجه دیگران، به اشیاء یا منابع صوتی اطراف خود بیشتر توجه کنند.
همچنین، نوزادان در این سن ممکن است علائم عاطفی کمتری مانند لبخند زدن یا خندیدن به حرکات والدین نشان دهند. در حالی که نوزادان عادی معمولاً نسبت به چهره‌های آشنا و صداهای محبت‌آمیز واکنش نشان می‌دهند، نوزادان مبتلا به اتیسم ممکن است نسبت به این نشانه‌ها بی‌توجه باشند. دیگر رفتارهایی که باید در این سن تحت نظر قرار گیرد شامل عدم پاسخ به نام و نداشتن علاقه به بازی‌های حرکتی هستند. ممکن است نوزاد به صداها یا حرکات جالب توجه دیگران واکنش نشان ندهد و بیشتر به تنهایی سرگرم بازی با اشیاء خود باشد.
علاوه بر این، در این سن نوزادان باید شروع به تولید صداهای مختلفی کنند که بخشی از فرایند ارتباطی آن‌هاست. نوزادانی که به اتیسم مبتلا هستند ممکن است در اینجا موفق عمل نکنند و کمتر از صدای خود برای جلب توجه دیگران استفاده کنند.
علائم و نشانه‌های اتیسم (اوتیسم) در سن شش ماهگی
در شش ماهگی، نوزادان معمولاً با محیط اطراف خود به‌طور فعال‌تری تعامل می‌کنند و توانایی‌های ارتباطی بیشتری را نشان می‌دهند. در این مرحله، یکی از نشانه‌های هشداردهنده اتیسم، عدم ایجاد ارتباط عاطفی و اجتماعی است. نوزادان باید بتوانند حالت صورت و رفتارهای عاطفی خود را به‌منظور برقراری ارتباط با دیگران نشان دهند، اما نوزادان مبتلا به اتیسم ممکن است در این حوزه دچار مشکل باشند.
کاهش تمایل به برقراری تماس نزدیک، به‌ویژه در زمان آغوش گرفتن یا بازی، نیز می‌تواند یکی از نشانه‌های این اختلال باشد. نوزادانی که به اتیسم مبتلا هستند ممکن است کمتر بابت لامسه و نزدیک شدن به دیگران ابراز خوشحالی کنند. آنها می‌توانند در حرکات گفتاری دچار تأخیر باشند و نتوانند با صداهای موجود در محیط واکنش نشان دهند.
علاوه بر این، در شش ماهگی، نوزادان معمولاً علاقه بیشتری به بازی با عناصر مختلف و تعامل با دیگران نشان می‌دهند. اگر نوزاد تنها به اشیاء خود توجه داشته باشد و از بازی‌های اجتماعی و حرکتی پرهیز کند، این ممکن است نشانه‌ای از مشکلات اجتماعی باشد. والدین باید نسبت به این علائم حساس باشند و در صورت مشاهده نگران‌کننده، به یک متخصص مراجعه کنند.
علائم و نشانه‌های اتیسم (اوتیسم) در سن نه ماهگی
در سن نه ماهگی، نوزادان در حال توسعه مهارت‌های اجتماعی و عاطفی خود به‌طرز قابل توجهی هستند. این مرحله، زمان مهمی است که نوزادان باید توانایی برقراری ارتباط با دیگران را نشان دهند. نوزادان معمولاً باید واکنش‌های عاطفی مانند لبخند زدن و خندیدن به حالت‌های چهره دیگران را نشان دهند. اگر نوزادی در این سن به‌هیچ عنوان به نشانه‌های عاطفی دیگران پاسخ ندهد، این می‌تواند یک زنگ خطر باشد.
از دیگر نشانه‌های نگران‌کننده در این سن، عدم ایجاد ارتباط چشمی با والدین یا عدم واکنش به نام خود است. نوزادانی که به اتیسم مبتلا هستند ممکن است به‌جای نگاه کردن به صورت‌های انسانی، بیشتر به اشیاء یا منابع صوتی اطراف خود توجه کنند. همچنین، در این سن نوزادان معمولاً انتظار می‌رود به بازی‌های ساده نظیر «پنهان‌کاری» واکنش نشان دهند و از آن لذت ببرند. اما آن‌هایی که به اتیسم مبتلا هستند ممکن است تمایلی به چنین بازی‌هایی نداشته باشند و ترجیح دهند به فعالیت‌های فردی و تکراری بپردازند.
سخن گفتن یا تولید صداها یکی دیگر از نشانه‌های مهم در این سن است. نوزادان باید بتوانند برخی صداها را به‌منظور جلب توجه استفاده کنند. در صورتی که نوزاد در این زمینه با مشکل مواجه باشد یا فقط صداهای مکرر را تولید کند و نتواند با دیگران ارتباط برقرار کند، باید جدی‌تر به این موضوع نگاه شود.
بنابراین، شناسایی این علائم و نشانه‌ها در سن نه ماهگی می‌تواند به والدین کمک کند تا در صورت نیاز به مداخله‌های زودهنگام و درمان‌های مناسب دست یابند و راه برای رشد بهتر کودک خود فراهم کنند. تشخیص زودهنگام می‌تواند باعث بهبود مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی کودک و کیفیت زندگی خانواده‌اش شود.