درمان اختلال کم‌توجهی-بیش فعالی کودکان در لندن

اختلال کم‌توجهی-بیش فعالی (ADHD) یکی از اختلالات شایع در کودکان است که می‌تواند تأثیرات قابل توجهی بر روی تحصیلات، روابط اجتماعی و سلامت روانی آن‌ها بگذارد. در لندن، درمان‌های متعددی برای مدیریت این اختلال وجود دارد که هدف آن بهبود کیفیت زندگی کودکان مبتلا و خانواده‌هایشان است.

 درمان اختلال ADHD معمولاً به دو دسته اصلی تقسیم می‌شود: درمان دارویی و درمان‌های غیر دارویی. درمان‌های دارویی شامل تجویز داروهای تحریک‌کننده مانند متیل فنیدات و آمفتامین‌ها می‌باشد که می‌توانند به کاهش علائم کم‌توجهی و بیش فعالی کمک کنند. این داروها با تأثیر بر سیستم عصبی مرکزی می‌توانند توجه و تمرکز را بهبود بخشند و رفتارهای پرخاشگرانه و تسلط بر وسوسه‌ها را کاهش دهند. اما در کنار این درمان‌های دارویی، آموزش و مشاوره نیز از جمله روش‌هایی هستند که می‌توانند به کودکان و خانواده‌ها در مدیریت اختلال کم‌توجهی-بیش فعالی کمک کنند.

 رفتاردرمانی و مشاوره خانوادگی می‌تواند به کودکان و نوجوانان کمک کند تا مهارت‌های تغییر رفتار و تکنیک‌های مدیریت استرس را یاد بگیرند. برنامه‌های آموزشی ویژه‌ای نیز برای بهبود مهارت‌های اجتماعی و تحصیلی کودکان مبتلا به ADHD طراحی شده‌اند. این برنامه‌ها هدف دارند تا با ایجاد شرایط یادگیری مثبت و مؤثر، به کودکان کمک کنند تا به بهترین شکل از پتانسیل‌های خود استفاده کنند.

در این راستا، ایجاد یک محیط حمایتی و مفهومی در خانه و مدرسه نیز به شدت توصیه می‌شود. همکاری نزدیک با معلمان و مراجعه به روان‌شناسان می‌تواند به شناسایی نیازهای خاص و ارائه راهکارهای مناسب کمک کند. گروه‌های حمایتی برای والدین نیز می‌توانند فرصتی برای تبادل نظرات و تجربیات فراهم کنند، که به کاهش تنش‌ها و نگرانی‌های مرتبط با مدیریت اختلال در خانواده‌ها کمک می‌کند.

رویکرد یکپارچه و چندطرفه در درمان اختلال کم‌توجهی-بیش فعالی می‌تواند به بهبود کارایی درمان و کیفیت زندگی کودک منجر شود. با توجه به تنوع نیازهایی که این کودکان دارند، انتخاب بهترین ترکیب درمانی بستگی به شرایط فردی هر کودک و بررسی وضعیت او دارد. کار با متخصصان با تجربه و آشنا به روش‌های نوین می‌تواند به والدین اطمینان بدهد که کودکشان در مسیری صحیح و مؤثر برای مدیریت این اختلال قرار دارد.

دکتر علیرضا معافی، درمانگر اختلال کم‌توجهی-بیش فعالی کودکان در لندن

دکتر علیرضا معافی یکی از درمانگران برجسته در حوزه اختلالات روانی کودکان در لندن است که به طور ویژه به اختلال کم‌توجهی-بیش فعالی (ADHD) پرداخته و رویکردهای نوین درمانی را در کار خود به کار می‌بندد. دکتر معافی با تجربیات چندین ساله در زمینه درمان و مشاوره به کودکان و خانواده‌ها، خدمات ارزشمندی را به والدین و کودکان مبتلا به ADHD ارائه می‌دهد. او به خوبی می‌داند که هر کودک منحصر به فرد است و نیازهای خاص خود را دارد.

به همین دلیل، دکتر معافی همواره بر این اصل تأکید دارد که درمان باید به طور فردی و متناسب با شرایط هر کودک طراحی شود. در جلسات درمان، دکتر معافی از رویکردهای شناختی-رفتاری و تکنیک‌های مشاوره‌ای استفاده می‌کند تا به کودکان کمک کند مهارت‌های اجتماعی و مدیریتی بهتری را یاد بگیرند. او به والدین نیز آموزش می‌دهد تا چگونه با چالش‌های رفتاری فرزندان خود به بهترین نحو برخورد کنند. از جمله نکات کلیدی که او بر آن تمرکز دارد، ایجاد یک محیط امن و حمایت‌کننده برای کودکان است تا آن‌ها بتوانند احساس راحتی و اعتماد بیشتری داشته باشند و در نتیجه بهبود یابند.

انواع مختلف اختلال نقص توجه و بیش فعالی

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یک اختلال رفتاری شایع در کودکان و نوجوانان است که می‌تواند به رفتارهای قابل توجهی منجر شود. این اختلال به طور کلی به سه نوع اصلی تقسیم می‌شود که هر کدام ویژگی‌ها و علائم خاص خود را دارند. نوع اول «نوع کم‌توجهی» است که در آن کودک یا نوجوان به مشکلات تجزیه و تحلیل اطلاعات و توجه دقت می‌کند. این نوع معمولاً مشخصه‌اش این است که کودک در فعالیت‌های روزمره خود، مانند مدرسه، به راحتی حواسش پرت می‌شود و مشکلاتی در تمام کردن تکالیف و توجه به جزئیات دارد. در این حالت، کودک ممکن است به نظر بی‌توجه یا بی‌علاقه به فعالیت‌ها به نظر برسد.

نوع دوم «نوع بیش فعالی• تکانشگری» است که در آن افراد معمولاً رفتارهای پرخاشگرانه و حرکتی دارند. این کودکان به طور مکرر در حال حرکت هستند، نمی‌توانند در یکجا بنشینند و معمولاً احساس نیاز به صحبت کردن و فعالیت دارند. رفتارهای تکانشی مانند قطع کردن صحبت دیگران یا عدم توانایی در انتظار نوبت می‌تواند از ویژگی‌های این نوع باشد. نوع سوم، «نوع ترکیبی» است که شیوع بیشتری دارد و ترکیبی از علائم کم‌توجهی و بیش فعالی-تکانشگری است. در این حالت، کودک با چالش‌هایی در هر دو حوزه مواجه است و معمولاً بیشترین مشکل را در مدرسه و روابط اجتماعی خود تجربه می‌کند.

شناخت انواع مختلف ADHD کمک می‌کند تا درمان‌ها و مداخلات دقیق‌تری برای هر کودک طراحی شود. به عنوان مثال، کودکانی که بیشتر با نوع کم‌توجهی مواجه هستند، ممکن است به مداخلات روان‌شناختی و مشاوره بیشتری نیاز داشته باشند، در حالی که کودکانی با نوع بیش فعالی ممکن است به داروها و روش‌های مدیریت رفتار احتیاج داشته باشند. بنابراین، تشخیص صحیح نوع ADHD و توسعه یک برنامه درمانی متناسب می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی کودکان و نوجوانان مبتلا به این اختلال کمک کند و به آن‌ها اجازه دهد تا مهارت‌های اجتماعی و تحصیلی خود را بهبود بخشند و به موفقیت‌های بیشتری دست یابند.

چه کسانی به اختلال ADHD مبتلا می‌شوند؟

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) می‌تواند بر هر کودکی تأثیر بگذارد. در واقع، شیوع این اختلال نزد کودکان در تمامی نقاط دنیا و تمام فرهنگ‌ها به‌طور تقریبی مشابهی گزارش شده است. آمارها نشان می‌دهد که اختلال ADHD تقریباً در ۵ تا ۱۰ درصد از کودکان و نوجوانان دیده می‌شود. این اختلال بیشتر در پسران تشخیص داده می‌شود، اگرچه دختران نیز به این اختلال مبتلا می‌شوند، اما علائم آنها ممکن است کمتر مشهود باشد و در نتیجه دیرتر تشخیص داده شوند.

عوامل مختلفی می‌توانند در بروز اختلال ADHD نقش داشته باشند. از جمله این عوامل می‌توان به عوامل ژنتیکی اشاره کرد. تحقیقات نشان داده‌اند که تاریخچه خانوادگی اختلالات توجه و رفتار در برخی خانواده‌ها می‌تواند منجر به افزایش ریسک ابتلا به ADHD در نسل‌های بعدی شود. محیط‌های اجتماعی و خانوادگی نیز تأثیر زیادی بر بروز این اختلال دارند. کودکانی که تحت فشار شدید در محیط خانگی یا اجتماعی هستند، یا در خانواده‌های تک‌والدی بزرگ می‌شوند، ممکن است خطر بیشتری برای ابتلا به ADHD داشته باشند.

همچنین، عواملی مانند مصرف مواد شیمیایی یا الکل در دوران بارداری، زایمان زودرس و مشکلات در ترکیب‌های زیستی نیز می‌تواند ریسک بروز اختلال ADHD را افزایش دهد. علاوه بر این، شرایط پزشکی دیگری مانند اختلالات اضطرابی، اختلالات خواب یا اختلالات یادگیری نیز ممکن است در کنار ADHD وجود داشته باشند و تأثیرات منفی بیشتری به همراه داشته باشند.

باید گفت که هر کودک با تاریخچه و شرایط خاص خود ممکن است به اختلال ADHD مبتلا شود. شناسایی زودهنگام و مداخله صحیح می‌تواند تا حد زیادی به بهبود کیفیت زندگی این کودکان و رشد صحیح آن‌ها رایج، اجتماعی و تحصیلی کمک نماید. درمان باید به‌صورت چندوجهی و متناسب با نیازهای ویژه هر فرد انجام گیرد تا بهترین نتیجه حاصل شود.

علائم بیش فعالی چیست؟

بیش فعالی یکی از جنبه‌های کلیدی اختلال کم‌توجهی-بیش فعالی (ADHD) است و به طور خاص، به رفتارهای فعال و پرتحرک اشاره دارد که ممکن است به طور غیرمنتظره یا نامناسب در محیط‌های اجتماعی و تحصیلی بروز کند. یکی از علائم بارز بیش فعالی، نیاز مداوم به حرکت و فعالیت است. کودکان مبتلا به این اختلال به طور مکرر در حال دویدن، پریدن یا بازی هستند و نمی‌توانند به‌راحتی در یک مکان بنشینند. این کودکان معمولاً در محیط‌های کلاسی یا خانوادگی ناراحت و بی‌قرار به‌نظر می‌رسند و نمی‌توانند به‌خوبی روی وظایف محول‌شده تمرکز کنند.

از دیگر علائم رایج می‌توان به صحبت کردن مداوم و قطع کردن صحبت دیگران اشاره کرد. کودکان بیش فعال ممکن است در هنگام بحث یا گفتگو، خود را در میانه‌ی صحبت دیگران قرار دهند و توانایی انتظار برای نوبت را نداشته باشند. این رفتار می‌تواند به ایجاد تنش در روابط اجتماعی و دوستانه آن‌ها منجر شود. همچنین، برخی کودکان ممکن است از دشواری در پیگیری دستورالعمل‌ها و تمام کردن وظایف رنج ببرند. آن‌ها ممکن است به‌راحتی حواس‌شان پرت شود و در نتیجه انجام کارهای روزانه‌شان مانند تکالیف در مدرسه، بازی‌ها یا وظایف خانگی دچار مشکل شوند.

احساسات و هیجانات قوی نیز یکی دیگر از علائم بیش فعالی است. این کودکان ممکن است به‌سرعت دچار خشم یا ناراحتی شوند و در نتیجه رفتارهای تکانشی و غیرقابل‌پیش‌بینی از خود بروز دهند. این اختلال بر روی تعاملات اجتماعی آن‌ها تأثیر می‌گذارد و آن‌ها را در برقراری دوستی‌های سالم دچار مشکل می‌کند. مهم است که والدین، معلمان و سایر بزرگ‌ترها به این علائم توجه کنند و در صورت وجود، به دنبال مشاوره و ارزیابی حرفه‌ای باشند تا بتوانند درمان‌های مناسب را در نظر بگیرند و از پیامدهای منفی احتمالی جلوگیری کنند.

علت اختلال کم توجهی-بیش فعالی چیست؟

علت دقیق اختلال کم‌توجهی-بیش فعالی (ADHD) هنوز به‌طور کامل درک نشده است، اما پژوهش‌ها نشان می‌دهد که این اختلال به دلیل ترکیبی از عوامل ژنتیکی، زیستی، محیطی و روان‌شناختی بروز می‌کند. یکی از عواملی که در بروز این اختلال نقش بازی می‌کند، ژنتیک است. تحقیقات نشان داده‌اند که تاریخچه خانوادگی ADHD معمولاً در خانواده‌هایی که اعضایش دچار این اختلال هستند، بیشتر دیده می‌شود. برخی از ژن‌ها ممکن است بر روی عملکرد سیستم عصبی تأثیر بگذارند و ریسک ابتلا به ADHD را افزایش دهند.

عوامل زیستی نیز می‌توانند در بروز ADHD نقش مهمی ایفا کنند. عواملی مانند ناهنجاری‌های تکامل مغز یا اختلالات شیمیایی در مغز، از جمله انتقال‌دهنده‌های عصبی، می‌توانند به ظهور علائم مرتبط با این اختلال منجر شوند. مطالعه‌های فنی نشان می‌دهد که در مغز کودکان مبتلا به ADHD، تغییراتی در ساختار و عملکرد بخش‌هایی از مغز که به کنترل هورمون‌ها و رفتار کمک می‌کنند، وجود دارد.

محیط‌های اجتماعی و خانوادگی نیز می‌توانند تأثیر قابل توجهی در تشدید یا ظهور این اختلال داشته باشند. شرایطی مانند فشارهای روانی، مشکلات خانوادگی و ناپایداری عاطفی می‌تواند ریسک ابتلا به ADHD را افزایش دهد. به عنوان مثال، کودکانی که در محیط‌های پر استرس یا با خشونت خانوادگی بزرگ می‌شوند، ممکن است بیشتر در معرض خطر ابتلا به این اختلال باشند. همچنین، تحقیقات نشان می‌دهند که عواملی مثل مصرف الکل یا مواد مخدر در دوران بارداری می‌تواند بر رشد مغز کودک تأثیر منفی بگذارد و احتمال بروز ADHD را افزایش دهد.

از طرفی، شرایط پزشکی دیگری مانند اختلالات خواب و مشکلات درمانی نیز می‌توانند در ظهور علائم ADHD نقش داشته باشند. با این حال، مهم است که به یاد داشته باشیم که هر کودک منحصر به فرد است و بروز ADHD ممکن است به دلیل ترکیبی از عوامل مختلف باشد.

تشخیص اختلال بیش‌فعالی-کم توجهی در کودک

تشخیص اختلال بیش‌فعالی-کم توجهی (ADHD) یک فرایند پیچیده و چندمرحله‌ای است که شامل ارزیابی‌های بالینی دقیق و مشاوره‌های چندجانبه است. اولین گام در تشخیص این اختلال، شناسایی نشانه‌ها و علائم بالینی است که ممکن است توسط والدین، معلمان یا پزشکان قابل مشاهده باشد. معمولاً در صورتی که یک کودک با مشکلاتی در سطوح مختلف زندگی مانند مدرسه، خانه و روابط اجتماعی مواجه باشد، ممکن است مشکوک به ADHD شود. از جمله علائمی که ممکن است نشانه وجود این اختلال باشد می‌توان به بی‌توجهی، پرخاشگری، ناتوانی در حفظ تمرکز و فعالیت بیش از حد اشاره کرد.

پس از شناسایی علائم، به طور معمول یک ارزیابی جامع شامل مصاحبه با والدین و معلمان، مشاهده رفتار کودک در محیط‌های مختلف و استفاده از پرسشنامه‌های استاندارد و ارزیابی‌های روان‌سنجی انجام می‌شود. این ابزارها وسعت و شدت علائم کودک را مورد بررسی قرار می‌دهند و می‌توانند به تشخیص دقیق‌تر کمک کنند. همچنین، برخی متخصصان ممکن است تست‌های عصبی یا دیگر ارزیابی‌های تخصصی را برای بررسی عملکرد مغز و ارزیابی وجود ناهنجاری‌های زیستی انجام دهند.

به‌علاوه، پزشکان ممکن است به عواملی چون تاریخچه خانوادگی و وجود مشکلات روانی یا پزشکی دیگر نیز توجه کنند. تشخیص ADHD نیاز به تأیید از سوی متخصصان سلامت روان و پایبندی به معیارهای پزشکی موجود، مانند DSM-5، دارد. این معیارها بر اساس مجموعه‌ای از علائم و نشانه‌ها که به حداقل دو الی شش ماه از زندگی کودک طول کشیده‌اند، شکل‌گرفته‌اند.

تشخیص زودهنگام و دقیق اختلال بیش‌فعالی-کم توجهی می‌تواند به مداخلات مؤثری منجر شود که در نتیجه آن، کودک بهبود قابل توجهی در فضای تحصیلی، اجتماعی و عاطفی خود حس کند. با اطلاع از علائم و مراحل تشخیص، والدین و بزرگترها می‌توانند اقدام سریع‌تری برای کمک به کودک انجام دهند و از مشکلات احتمالی آینده جلوگیری کنند.

پیشگیری از بیش فعالی یا اختلال نقص توجه

پیشگیری از اختلال کم توجهی-بیش فعالی (ADHD) موضوعی است که به شدت مورد توجه متخصصان علوم اجتماعی و پزشکی قرار دارد، زیرا این اختلال می‌تواند تأثیرات بلندمدتی بر زندگی کودکان و نوجوانان برجای بگذارد. اگرچه علل دقیق این اختلال هنوز به‌طور کامل شناسایی نشده است، اما اقداماتی وجود دارد که می‌تواند به کاهش ریسک ابتلا به آن کمک کند.

اولین قدم در پیشگیری، توجه به دوران بارداری است. زنان باردار باید از مصرف الکل، نیکوتین و سایر مواد مخدر خودداری کنند. مطالعات نشان می‌دهد که این عادات می‌تواند به طور مستقیم بر توسعه مغز جنین تاثیر بگذارد و زمینه‌ساز بروز ADHD در کودک شود. همچنین، مهم است که مادران در دوران بارداری به‌طور منظم تحت مراقبت‌های پزشکی قرار بگیرند و در صورت وجود هر گونه بیماری یا مشکل، اقدامات لازم را انجام دهند.

پس از تولد، توجه به محیط خانواده و اجتماعی کودک از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. ایجاد محیطی حمایتی و محبت‌آمیز در خانواده می‌تواند به پیشگیری از بروز علائم ADHD کمک کند. والدین باید سعی کنند با روش‌های مثبت، رفتارهای مطلوب کودک را تقویت کنند و نیازهای عاطفی و اجتماعی او را تأمین نمایند. فرزندان باید فرصتی برای بازی و فعالیت‌های بدنی داشته باشند تا انرژی خود را تخلیه کنند و در عین حال مهارت‌های اجتماعی را یاد بگیرند.

آموزش و آگاهی نیز در پیشگیری از ADHD بسیار مؤثر است. والدین و معلمان باید با نشانه‌ها و علائم این اختلال آشنا باشند و در صورت مشاهده رفتارهای مشکوک، به سرعت اقدام کنند. برگزاری کارگاه‌های آموزشی و جلسات مشاوره می‌تواند به والدین در مدیریت رفتارهای کودکانشان کمک کند.

درمان بیش فعالی در کودکان

درمان اختلال بیش فعالی-کم توجهی (ADHD) در کودکان نیازمند رویکردی چندوجهی است که شامل ترکیبی از مداخلات پزشکی، روان‌شناختی و آموزشی می‌شود. هدف اساسی درمان، بهبود عملکرد کودک در زمینه‌های تحصیلی، اجتماعی و عاطفی است. یکی از رایج‌ترین روش‌های درمانی برای مدیریت ADHD، استفاده از داروهای روان‌پزشکی است. داروهای محرک مانند متیل‌فنیدات و آمفتامین‌ها به‌طور گسترده‌ای تجویز می‌شوند. این داروها معمولاً به بهبود تمرکز، کاهش فعالیت‌های بیش از حد و کنترل رفتارهای تکانشی کمک می‌کنند. البته، تجویز این داروها باید با نظارت دقیق و ارزیابی عوارض جانبی انجام شود.

علاوه بر درمان دارویی، درمان‌های غیر دارویی نیز نقش مهمی در مدیریت ADHD دارند. روش‌های روان‌شناختی مانند رفتار درمانی و مشاوره تحصیلی می‌توانند به والدین و کودکان در مدیریت علائم این اختلال کمک کنند. رفتار درمانی به شکل گیری عادات مثبت، تقویت مهارت‌های اجتماعی و یادگیری کنترل نفس کمک می‌کند. برگزاری جلسات مشاوره با حضور والدین و مربیان به آن‌ها یاد می‌دهد که چگونه با چالش‌های رفتار کودکان خود مواجه شوند و به‌خوبی آن‌ها را پشتیبانی کنند.

آموزش رفتارهای مثبت و تکنیک‌های اجتماعی نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در برخی موارد، مدارس ممکن است برنامه‌های آموزشی خاصی را طراحی کنند که به بهبود مهارت‌های اجتماعی و تحصیلی کودکان مبتلا به ADHD کمک کند. این برنامه‌ها می‌توانند شامل گروه‌های آموزشی، کارگاه‌های مهارت‌سازی و مشاوره‌های گروهی باشند.

نکته دیگری که باید به آن توجه کرد، ایجاد محیطی حمایتی در خانه و مدرسه است. والدین و معلمان باید در ایجاد شرایطی که کودک بتواند بدون سر و صدا و با آرامش عمل کند، بکوشند. به‌عنوان مثال، تنظیم یک روال منظم و استفاده از سیستم‌های پاداش‌دهی می‌تواند به ایجاد انضباط و کنترل در رفتار کودک کمک کند.

درمان ADHD ممکن است زمان‌بر باشد و نیازمند صبر و همکاری مادر و پدر، معلمان و روان‌شناسان باشد. برای بسیاری از خانواده‌ها، عدم دریافت پاسخ فوری یا بهبود در ابتدا می‌تواند ناامیدکننده باشد. اما با تعهد به برنامه‌های درمانی و همکاری میان متخصصان، والدین و خود کودک، بهبود قابل توجهی در کیفیت زندگی کودک محقق خواهد شد.

مراقبت از کودکان بیش فعال

مراقبت از کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی-کم توجهی (ADHD) نیازمند صبر، آموزش و استراتژی‌های مناسب است. والدین و مراقبان این کودکان باید به نیازها و چالش‌های خاص آن‌ها آگاه باشند و ابزارهای لازم برای کمک به آن‌ها را در اختیار داشته باشند. یکی از مهم‌ترین جنبه‌ها در مراقبت از کودکان بیش فعال، ایجاد یک محیط منظم و پایدار است. ایجاد روال‌های روزانه مشخص و قابل پیش‌بینی برای کودکان مبتلا به ADHD بسیار مفید است. این روال‌ها به آن‌ها کمک می‌کند تا بهتر احساس امنیت کنند و بتوانند وظایف خود را سازماندهی کنند.

علاوه بر این، والدین باید نسبت به رفتارهای مثبت و موفقیت‌های کودک توجه داشته باشند و آن‌ها را تقویت کنند. استفاده از سیستم‌های پاداش‌دهی می‌تواند انگیزه‌بخش باشد و کمک کند کودک به رفتارهای مطلوب بیشتری روی آورد. به عنوان مثال، در صورتی که کودک در انجام وظیفه‌ای موفق شود یا رفتار مناسبی از خود نشان دهد، می‌توان او را مورد تشویق قرار داد و پاداشی به او داد.

در ارتباط با دبستان، والدین باید با معلمان و کادر آموزشی همکاری داشته باشند تا محیطی مناسب برای یادگیری کودک فراهم شود. این همکاری می‌تواند شامل جلسات مشترک، بحث در مورد نیازهای خاص کودک و همچنین نظارت بر پیشرفت کودک در مدرسه باشد. در بسیاری از موارد، اطلاع‌رسانی در مورد روش‌های مدیریت ADHD و آموزش سایر دانش‌آموزان نیز می‌تواند به ایجاد یک محیط مثبت و حمایتی منجر شود.

نقش والدین، اطرافیان و مدرسه در مدیریت کودکان بیش فعال

مدیریت کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی-کم توجهی (ADHD) نیازمند همکاری و تعامل موثر میان والدین، اطرافیان و معلمان است. هر کدام از این افراد نقش حیاتی در حمایت از کودکان و کمک به آن‌ها در بهبود عملکرد اجتماعی، عاطفی و تحصیلی دارند.

نقش والدین در این فرآیند بسیار کلیدی است. والدین باید به شدت با نیازهای ویژه کودکان خود آشنا باشند و بتوانند رفتارهای آن‌ها را به درستی درک و مدیریت کنند. آگاهی از علائم ADHD، ایجاد روال‌های مشخص و پایدار در زندگی روزمره و استفاده از تکنیک‌های مثبت‌نگر، از جمله وظایف والدین است. والدین باید به تقویت رفتارهای مثبت کودک بپردازند و با تشویق و پاداش دادن، انگیزه بیشتری به آن‌ها بدهند. همچنین، والدین باید در مورد روش‌های درمانی و مداخلات لازم با متخصصان مشورت کنند و به صورت فعال در روند درمان شرکت کنند.

همچنین، اطرافیان کودک، شامل خواهران و برادران، خویشاوندان و دوستان، نیز باید از اختلال ADHD آگاهی داشته باشند. آموزش و آگاهی اطرافیان کمک می‌کند تا آن‌ها بتوانند به بهبود مهارت‌های اجتماعی و عاطفی کودک کمک کنند. به‌علاوه، ایجاد محیطی حمایتی در خانه و جمع‌های اجتماعی می‌تواند به تقویت اعتماد به نفس کودک و کاهش مشکلات اجتماعی او منجر شود. دوستان و همسالان عمدتاً نقش مهمی در یادگیری رفتارهای اجتماعی ایفا می‌کنند و می‌توانند به کودک کمک کنند تا با چالش‌ها بهتر مواجه شود.

مدرسه نیز نقشی اساسی در مدیریت کودکان بیش فعال دارد. معلمان باید با نیازهای خاص این گروه از دانش‌آموزان آشنا باشند و روش‌های آموزش و مدیریت کلاس را متناسب با آن‌ها تنظیم کنند. معلمان می‌توانند با ایجاد استراتژی‌های آموزشی مناسب، از جمله برنامه‌های آموزشی فردی و استفاده از تکنیک‌های آموزشی متنوع، به بهبود یادگیری کودکان کمک کنند. همچنین، ایجاد محیطی مثبت و کم‌تنش در کلاس برای این کودکان بسیار حیاتی است تا آن‌ها بتوانند احساس امنیت بیشتری کنند و در برابر فشارهای اجتماعی مقاومت بیشتری از خود نشان دهند.

با ایجاد یک شبکه حمایتی شامل والدین، معلمان و دوستان، می‌توان به کودکانی که با ADHD مواجه هستند، کمک کرد تا بر چالش‌های خود غلبه کنند و کیفیت زندگی بهتری داشته باشند. این تلاش‌های جمعی نه تنها در بهبود وضعیت حال کودکان مؤثر است بلکه به آن‌ها در یادگیری مهارت‌های لازم برای آینده‌ای موفق نیز کمک می‌کند. پذیرش و درک مشترک از اختلال ADHD می‌تواند به خانواده‌ها و معلمان کمک کند تا روابط بیشتری با یکدیگر برقرار کرده و برای حمایت از کودکان خود تلاش کنند.